بحران سیاسی چین 

ژاپن مشکل خود را با ایجاد رشد پایین حل کرد. نظم سیاسی و اجتماعی‌ای برای انجام بدون وقفه این کار وجود داشت. آسیای شرقی این مشکل را به دو صورت حل کرد. برخی کشورها مانند کره جنوبی و تایوان، اقدامات رنج آوری اعمال کردند و از این ورطه قوی‌تر از همیشه بیرون آمدند، اما این موفقیت ممکن بود تنها به این علت باشد که آنها کشورهای قوی‌ای داشتند که قادر به تحمل رنج بودند. برخی کشورها مانند اندونزی هرگز بهبود نیافتند.
مشکل چین سیاسی است. چین با پول، و نه ایدئولوژی، پابرجا مانده است. وقتی رکود اقتصادی اتفاق بیافتد. و گردش پول متوقف شود، نه تنها سیستم بانکی متشنج می‌شود بلکه کل ساختار جامعه چین خواهد لرزید. وفاداری در چین هم اجباری است و هم خریده می‌شود. بدون دسترسی به پول، تنها اجبار و فشار باقی می‌ماند. کاهش رشد تجاری بطور کلی ممکن است منجر به بی‌ثباتی شود، چرا که منجر به شکست تجاری و عدم اشتغال می‌شود. در کشوری که فقر رایج و همگانی است و عدم اشتغال بصورت گسترده‌ای وجود دارد، فشار بیشتر، بواسطه رکود اقتصادی، به بی‌ثباتی سیاسی می‌انجامد.

صفحات 168 و 169/ صد سال آینده/ جرج فریدمن/ ترجمه محمد زهدی گهرپور – مریم دهقان آزاد با مقدمه پروفسور محمدحسن گنجی/ انتشارات زیتون سبز/ چاپ اول/ سال 1391/ 414 صفحه/ 8000 تومان