دستگاه عصبی مرکزی (CNS) 

هرچند محل اولیه عفونت آسرژیلوس، ریه‌ها می‌باشند ولی با تهاجم هیف‌ها به عروق، عناصر قارچی می‌توانند در مسیر عروق و در جریان خون جابجا شده، عفونت ثانویه در سایر مناطق را ایجاد نمایند. یکی از مناطقی که بطور شایع در بیماری منتشر درگیر می‌شود CNS است. آسپرژیلوز مغزی می‌تواند ثانوی به گسترش موضعی از سینوس‌ها نیز ایجاد شود. تظاهرات آسپرژیلوز مغزی بی‌نهایت متغیر است لیکن می‌تواند شامل تغییراتی در وضعیت ذهنی، تشنجات، فلج، کوما و افتالموپلژی باشد. با تهاجم هیف‌ها به عروق مغزی، انفارکت‌های هموراژیک ایجاد می‌شوند که تدریجاً به آبسه‌هایی در مغز تبدیل می‌شوند. بیوپسی جهت تشخیص قطعی الزامی است ولی معمولاً بیماران بدحال‌تر از آن هستند که جراحی را تحمل نمایند. تصویرداری جهت تشخیص سودمند است و MRI معمولاً ترجیح داده می‌شود. ضایعات تمایل به تعدد قرارگیری در عقده‌های قاعده‌ای، داشتن شدت متوسط بدون تشدید (enhancement) داشته، اثر توده‌ای ایجاد نمی‌نمایند. CT اسکن حاکی از ضایعات هیپودنس با حاشیه مشخص و بعضا ادم و تقویت حلقه‌ای (Ring enhancement) می‌باشد. تشخیص غالباً بستگی به ویژگی‌های یافته‌های تصویربرداری در بیماری با اسپرژیلوز شناخته شده در سایر اعضاء دارد. تست ارزیابی گالاکتومانان در CSF مطالعه شده و ممکن است در آینده روشی جهت تأیید تشخیص باشد. در مجموع، پیش آگهی آسپرژیلوز CNS بی‌نهایت ضعیف است و این امر ناشی از تظاهر دیررس آن می‌باشد. رفع سرکوب ایمنی بی‌نهایت مهم است. برداشت حراجی ضایعات ممکن است سودمند باشد. بنظر می‌رسد وریکوتازول بهترین درمان باشد و اینتراکونازول، پوساکونازول، و شک لیپوزومال آمفوتریسین B، داروهای جایگزین هستند.

صفحات 506 و 507/ بیماری‌های عفونی نلسون/ کلیگمن... [و دیگران]/ ترجمه دکتر قمرتاج خطایی و دکتر امیرهوشنگ پوستین‌دوز/ انتشارات کتاب ارجمند/ چاپ اول/ سال 1391/ 916 صفحه/ 39000 تومان