چلیکا
وقتی چلیکا رفت، چشم‌های پدربزرگم کم‌رنگ شد. یک جوری تارو بی‌مزه... یک جوری خام و کال. انگار نه شوخ‌طبعی در چشمانش بود نه غصه و شادی... بعد از آن خوابید؛ بدون اینکه هذیان‌های همیشگی‌اش را تکرار کند و پدرم را کفری کند و مادرم را نگران... چند سالی بود که پدر بزرگم آلزایمر گرفته بود و انگار کسی آمده بود و خاطراتش را با ملاقه به هم زده بود. یک چیزهایی را از روی حساب می‌گفت و چیزهایی را ناحساب... به مادرم می‌گفت: «طاهره تو سوختی از دست سهراب... آن وقت‌ها که جوان بود همه‌اش می‌رفت مأموریت... حالا که بازنشسته شده، همش بیخ گیست ... مرد باید برود بیرون، پول در بیاورد، زن و بچه‌اش راحت باشند.»
مادر لب‌هایش را می‌گزید و می‌گفت: «بابا، سهراب زحمتش را کشیده... نگو این حرف‌ها را. خوب نیست؟»
بعد پدربزرگ، همان طور که دست‌هایش را روی زمین می‌گذاشت، باسنش را هوا می‌کرد می‌گفت: «یا علی!» و کشان کشانی هیکلش را تا دستشویی نرسانده خیس می‌کرد. بعد من و مادر او را حمام می‌کردیم، کاری که زیاد دوست نداشت. بعد از حمام قصه‌ی همیشگی‌اش را تکرار می‌کرد که کفر بابا را در می‌آورد.
صفحات 72 و 73/ آدامس با طعم اکالیپتوس/ فریبا خانی/ نشر قطره/ چاپ اول/ سال 1391/ 116 صفحه/ 4000 تومان
چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما