حکومت حقه علوی
اين‌جاست كه امام علي (ع) زمامدار منصوب، و فرستاده صاحب منصب خود را با تأكيد هرچه بيشتر، موظف و مكلف مي‌سازد كه مبادا مديريت را بازيچه اغراض خود و اطرافيان گرداند و در امور سياسي و اجتماعي، ميان خادم و خائن، فرق نگذارد.
و ـ احياناً ـ خائن را بر خادم مقدم دارد و امناي جامعه، و خدّام ملت را منزوي سازد و آن كند كه قبل از او در ديار مصر فراعنه، و در سرزمين پارس ساسانيان، و در ديار روم، قيصران كردند، و جز بدنامی و عاقبت زشت و ننگ و عار، چيزي براي خود، بر جاي نگذاشتند. اگر در حكومت مالك، تحولي خدايي و مردمي پديدار آيد و ضابطه‌ها حاكم گردد و رابطه‌ها به انزوا كشانده شود، فلسفه حكومت حقّه علوي ـ كه حكومتي الهي،مردمي است ـ بر كرسي مي‌نشيند و ايده‌ها و آرماني‌هاي عاشقان و طالبان مدينه فاضله تحقق مي‌يابد.
علي‌رغم همه انحراف‌ها و انحطاط‌ها و حق كشي‌ها و تبعيض‌ها، سرانجام بايد روزي بيايد كه بشريت شاهد حاكميت كامل ضابطه بر رابطه، و اقتدار حق بر باطل گردد. گرچه بشر در اين راه طولاني و پرنشيب و فراز، صدمه‌هاي بسيار و آسيب‌هاي بي‌شمار ببيند؛ چرا كه راه بالا نفس‌گير و پرزحمت، و فتح قله‌هاي بلند خسته كننده و پرمشقت است؛ ولي اين قدر در كام انسان‌هاي هدف‌مند شيرين و دلنشين است كه به تحمل زحمت و مشتقش مي‌ارزد. مالك به پيروي از مولاي والامقامش هموار كننده چنان راهي است.
صفحات 287 و 288/ انديشه‌هاي سياسي ـ تربيتي علوي در نامه‌هاي نهج‌البلاغه/ آيت‌الله دكتر احمد بهشتي/ انتشارات بوستان كتاب/ چاپ دوم/ سال 1391/ 736 صفحه/ 15000 تومان
پنجشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما