دو
گفتیم که مقبولیت و محبوبیت ثابت قیصر امین‌پور فراهم نشده است، مگر با حفظ تعادل و جامعیت. به نظر می‌رسد او شاعری محافظه‌کار، هوشیار و حسابگر است. اهل ریسک نیست و می‌کوشد به طور متعادل به همه جوانب شعرش بپردازد. 

مثلاً اگر قالب شعر را منظور داریم، قیصر هم غزل دارد، هم شعر نیمایی و منثور و رباعی و دوبیتی و مثنوی% یعنی درهمه قالبهای رایج این روزگار طبع‌آزمایی کرده است. هر یک از این قالبها قابلیتی دارد که مجال بروز بعضی سخنان را فراهم می‌آورد. پس شاعر می‌تواند با این تنوع قالب،‌ تنوعی سبکی و حتی محتوایی به کارش ببخشد. به موازات این، مخاطبانی که به قالبهای گوناگون دلبستگی دارند، هر یک از بخشی از شعرهایش بهره می‌برند.

در طرز بیان و انتخاب موضوع و مضمون شعر هم این جامعیت تا حدی دیده می‌شود. این شاعر هم شعر اجتماعی و سیاسی دارد، هم به تغزل و توصیف پرداخته و هم در عوالمی دیگر سیر کرده است،‌ که در جای خود گفته خواهد شد.

قیصر در میان شاعران نسل خویش بهترین غزل‌سرا نیست، بهترین سپیدسرا نیست و بهترین مثنوی سرا و رباعی‌پرداز هم نیست. به همین صورت نه در زبان نیرومندترین است، نه در خیال و نه در تفکر و پشتوانه‌های فرهنگی. ولی او تنها کسی است که توانسته است همه این جوانب را در حدی قابل قبول کنار هم داشته باشد و از این لحاظ یگانه است.

حاصل این سلوک شاعرانه قیصر امین‌پور خوش‌ساختی شعرهای اوست. به راستی اگر بخواهیم مفهوم «خوش‌ ساختی» را به صورت کارگاهی تبیین کنیم، شاید در نهایت به چیزی غیر از این نرسیم: جامعیت و هماهنگی.

صفحه 254/ ده شاعر انقلاب/ اثر محمدکاظم کاظمی/ انتشارات سوره مهر/ سال 1390/ 360 صفحه/ 5500 تومان