به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)، این مجموعه، حاوی اصول و قواعدی است درباره هنر نمایشنامه‌نویسی و مباحث متنوع دیگری که به هنر نمایش مربوطند. این نکات، از مطالعات در منابع ديگري حاصل و به صورت کتابی مستقل تهیه و تدوین شده‌اند.
هدف كريميان از گردآوري كتاب این است که علاقه‌مندان به ويژه جوانان، بتوانند به آساني، مبانی و اصول را در زمینه نمایشنامه‌نویسی فرا گیرند.
وي در بخشي از كتاب توضيح مي‌دهد: «نمایش آیینی است برای به تصویر کشیدن و بازنمایی زندگی؛ بد یا خوب، فرقی نمی‌کند. انسان دوست دارد خود را در آیینه رفتار دیگری به تماشا بنشیند. انسان دوست دارد مجازات انتخاب‌‌های غلط و نادرست را نظاره کند، بدون آنکه مجبور باشد بابت آن، از زندگی خودش هزینه‌ای بپردازد.»
وي ادامه مي‌دهد: «نمایشنامه، نخستين و یکی از مهمترین عناصر تولید هر برنامه نمایشی است. نمایشنامه، ایده، خیال، تصورات، دانش، تجربه و تخصصِ نمایشنامه‌نویس را قابلیت اجرایی می‌‌‌بخشد. بی‌تردید جذابیت، روانی و استحکام دیگر عناصرِ یک برنامه نمایشی، در گروِ متن و نمایشنامه‌ای خوش‌پرداخت، سنجیده، عمیق و اثرگذار است.»
كريميان معتقد است، نمایشنامه‌نویس باید نویسند‌ه‌ای متبحر، توانا و چیره‌دست باشد و به مبانی هنرِ نمایش و قواعد نمایشنامه‌نویسی تسلط داشته باشد.
در اين كتاب هزار و یک نكته درباره نمايشنامه‌نويسي و نمايش ارايه شده است. برخی از نکات این کتاب این‌گونه‌اند: «1- نمایشنامه، اثری ادبی برای مطالعه صرف نیست، گونه‌ای از ادبیات را در خود نهفته دارد که در برابر چشمان ما راه می‌‌‌رود و سخن می‌‌‌گوید. متن نمایشنامه باید روی صحنه، به‌تصویر، صوت و عمل برگردانده شود.
2- بهتر است نمایشنامه را در سکوت مطالعه کنیم و اعماقش را بکاویم.
3- آموزش فن بازیگری وقت‌گیر و طاقت‌فرساست.
4- بازیگران کودک و مستعد، کمیابند.
5- بازیگر خوب باید از بنیه خوب و تحملی بالا برخوردار باشد؛ چون زندگی هنری، پستی و بلندی زیادی دارد.
6- فشار‌های حاصل از هیجان برخاسته از فشردگی وقایع دراماتیک، نباید آنقدر شدید باشد که موجب آزار و تحریک عصبی مخاطب شود.
7- یکی از محدودیت‌هایی که روی شانه‌‌های درام‌نویس سنگینی میکند این است که ظرفیت انسان برای درک و جذب چیزی که برای اولین بار آن را می‌‌‌شنود، بسیار محدود است.
8- اگر موقع شنیدن نمایشی، موضوع و جزيیات آن درک نشود، دیگر نمی‌توان به هویت واقعی اثر پی برد، مگر این که نمایش دوباره شنیده شود یا نمایشنامه بازخوانی گردد.
9- نمایشنامه‌نویس نباید از مخاطبان انتظار داشته باشد که بیش از حد ممکن، در جهت فهم مطالب و جزيیات تلاش نمایند.
10- مخاطبان نمی‌توانند دو ساعت تمام فقط به دیالوگ‌هایی گوش‌کنند که میان شخصیت‌ها ردوبدل می‌‌‌شوند.
11- اگر نمایشنامه‌ای، بر اساس ژانری که در آن طبقه‌بندی میشود احساسات ما را تحریک نکند، اثری ناقص‌الخلقه و بی‌مایه است. این تحریک احساسات از طریق تمرکز، یکپارچگی و انسجام به دست میآید»
كتاب «نکته‌‌‌هایی در باب نمایشنامه‌نویسی و نمایش» به كوشش منصور کریمیان با شمارگان دوهزار نسخه و با قيمت هزار و 200 تومان از سوي دفتر پژوهش‌های رادیو منتشر شد.-
چهارشنبه ۲۰ مهر ۱۳۹۰ - ۱۱:۳۴
نظر شما