به گزارش خبرگزاری كتاب ايران (ايبنا)به نقل از ميدل ايست آنلاين، جمعی از روشنفكران، ادبا و اهالی فرهنگ مصر كه چندی پيش در قالب هياتی 25 نفره از ايران بازديد كردند در اظهار نظرهای خود تمايل شديدشان را به برقراری مجدد روابط دو كشور و ايجاد ارتباطی پويا و فعال بين ايران و مصر ابراز كردند.

در زير ديدگاه‌های پنج تن از شعرا و نويسندگان مصری را درباره قابليت‌ها و اهميت نقش نزديكی فرهنگی بين ايران و مصر می‌خوانيم.
صبحی موسی؛ شاعر و داستان‌نويس 
صبحی موسی معتقد است كه سخن از نزديكی ايران مصر، سخنی سياسی است كه بيشترين وجه آن را روابط فرهنگی تشكيل می‌دهد؛ چراكه در سطح فرهنگی از قرن‌ها پيش هيچ نوع اختلاف و نزاع حقيقی بين دو كشور وجود نداشته كه نسبت به فرهنگ يكديگر موضع خصمانه اتخاذ كنند. اختلاف‌هايی كه در دوره جديد بروز كرد اختلاف‌هايی سياسی و از سوی صاحبان قدرت سياسی دو كشور بود. او معتقد است نقاط ارتباط فرهنگی مشترك بين ايران و مصر بزرگ‌تر و عميق از اختلافات سياسی در سال‌های گذشته است. 

عبدالوهاب الشيخ؛ مترجم و نويسنده 
عبدالوهاب الشيخ بر اين نكته تأكيد كرد كه «مركز ملی ترجمه در مصر در همين اواخر تلاش‌های فراوانی را در بازچاپ گلچين‌ها و ديوان‌های شعری شاعران معروف ايرانی و ترجمه داستان‌ها و كتاب‌های جديد انجام داده است» و گفت «اميدواريم در روزهای پيش رو نيز اين تلاش‌ها ادامه و گسترش يابد».

حمدی عابدين؛ شاعر 
حمدي عابدين اذعان كرد: آنچه برای ايران و مصر در روابط دوجانبه‌شان پيش آمد منطقی نبود. مثلاً منطقی نبود كه همه داستان‌های فارسی با اين توجيه كه صادر كننده انقلاب ايران‌اند تحريم شوند و در دايره مسايل امنيتی قرار بگيرند. البته اين حصار امنيتی برای آگاهان به ارزش‌های فرهنگی، تمدنی و علمی ايران موجب بروز انگيزه‌ای قوی و ميلی شديد برای از سر گيری روابط ايجاد كرد. 

ناصر عراق؛ رمان‌نويس
ناصر عراق نيز در اظهار نظری گفت: من در آن‌ هنگام كه بعد از انقلاب اسلامی در ايران و استقبال رسمی انور سادات از شاه مخلوع و سرگردان و قطع رسمی روابط بين دو كشور، فرهنگ ايران را از لغت‌نامه مصر عزيز پاك كرديم، بسيار اندوهگين شدم. هيچ كس تأثير و جايگاه فرهنگ فارسی را در تحول تمدن عربی انكار نمی‌كند مگر آن‌كه نسبت به تاريخ بی‌اطلاع و يا حق‌ناشناس باشد. من معتقد به ضرورت پيوند دوباره فرهنگی و فكری بين ايران و مصر هستم زيرا خاستگاه‌هاي مشترك زيادی نظير دين، بين اين دو كشور وجود دارد. ضمن آن‌كه تراكم نزديك جمعيتی، فرهنگ شرقی و عمق تاريخی و همچنين منافع مشترك ما كه با منافع و جاه‌طلبی‌های قدرت‌های بزرگ در تناقض است، از نقاط مشترك دو كشور به حساب می‌آيد.

محمد العشري؛ داستان‌نويس 
محمد العشری هم ياد آور شد: به نظر من رابطه بين دو كشور نبايد فقط به عرصه فرهنگی، ترجمه و تبادل هيات‌‌های رسمی فرهنگی بين دو كشور محدود شود. ايران ثابت كرده است كه دولتی قدرتمند است و عليرغم آن‌كه جزو كشورهای جهان سوم به حساب می‌آيد ولی با توجه ويژه به مسايل علمی، خصوصاً مساله هسته‌ای، حق حاكميت و قدرت خود را حفظ كرده است. مصر بايد عرصه را برای تبادل تجربه‌ها با ايران و استفاده از ظرفيت‌های اين كشور فراهم كند. بيش از اين به نفع دو كشور نيست كه پس از سي‌سال همچنان قطع روابط ادامه پيدا كند.