به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در این کتاب اولگ گرابر، مورخ هنر اسلامی که بیش از 31 عنوان کتاب درباره هنر اسلامی و صدها مقاله در این عرصه نوشته است و تاکنون چند کتاب از وی به زبان فارسی ترجمه شده، خواننده را با نقاشی ایرانی که بيشتر نگاره‌های زینت‌بخش کتاب‌های ادبی، تاریخ، «منافع‌الحیوان»، «هیات» و دیگر نسخه‌های خطی است، آشنا می‌سازد.
 
وي در اين كتاب دیوارنگاره‌های آثار تاریخی و نقوش سفالینه‌ها را نیز مدنظر قرار می‌دهد تا با طرح پرسش‌هایی راه‌گشای پژوش‌های بنیادین در عرصه‌هایی که مهم به نظر مي‌آيد، باشد. مولف سعی دارد مخاطب را در ميان جهان مولد این نگاره‌ها قرار دهد؛ جهان فرهنگ اسلامی از قرون وسطی تا عصر مدرن.

گرابر خواننده را با تاریخچه نگارگری ایرانی، ویژگی‌های منحصر به فرد آن و لذت‌هایی که می‌توان از فهم این نقاشی برد، آشنا می‌کند. به باور وی این اسلوب نقاشی، ما را با نحوه تصویرسازی کتاب‌های فارسی آشنا می‌کند، ضمن آنکه نشان می‌دهد چگونه هنر دنیاگرا از دل قرون تحت تسلط هنر دینی سر برآورد.

مولف در اين كتاب نشان می‌دهد چگونه ویژگی‌های پیشینه تاریخی نقاشی ایرانی، ایجاد کننده خصایصی منحصر به فرد چون رنگ‌های جالب، ماده‌زدایی از فرهنگ، تجدید احساسات، تجدید خاطرات ظریف و ترکیبی تومان از رزم و بزم شده است. خصایص نقاشی ایرانی حالتی از زیبایی‌شناسی مرتبط با شعر و عرفان فارسی در بیننده ایجاد می‌کند.

در بخشي از این كتاب آمده است: «هنر غرب تنها در آغاز قرن بیستم بود که شروع به کشف نقاشی ایرانی کرد. هنرمندانی چون ماتیس و کاندینسکی که تحت تاثیر هندسه و رنگ‌های درخشان نگارگری ایرانی قرار گرفتند جزو نخستین مدرنیست‌هایی هستند که خصایص هنر ایرانی را وارد آثار خود کردند. حالا که یک قرن از این تحول می‌گذرد علاقه هنر دوستان و بازدیدکنندگان از موزه‌ها به نگارگری ایرانی روزبه روز بیشتر می‌شود. جاذبه نقاشی ایرانی در پیچیدگی‌های هوش ربای آن و شیوه حیرت انگیز طرح مساله درباره ماهیت نگارگری ایرانی و شیوه درک شاهکارهای آن است».

كتاب «مروری بر نگارگری ایرانی» ترجمه‌ای است از متن اصلی فرانسوی با عنوان «درآمدی بر نقاشی ایرانی» که در پاییز سال 1999 میلادی، نشر دانشگاهی فرانسه در آن کشور منتشر کرد. تنها تفاوت مهم متن، سوای اصطلاحات جزيي در اطلاعات، این است که کتاب دوم از تصاویری به مراتب بیشتر که بسیاری از آنها رنگی است برخوردار است.

در فصل نخست کتاب با ارایه تاریخچه‌ای مختصر توضیح داده شده که نقاشی ایرانی چگونه کشف شد و این‌که چگونه فهم پذیری آن تعیین کننده تحقیقات صورت گرفته درباره آن بوده و اینکه آشنایی با آن تا چه حد محدود بوده است.

مولف در ادامه به ارایه درآمدی عملی بر این پژوهش‌ها پرداخته است و راهنمایی در اختیار تازه‌کاران این حیطه گذاشته است.

فصل دوم شامل یادداشت‌هایی در زمینه اطلاعات کتاب‌شناختی است؛ ارجاع به نوشته‌های دیگران به همراه فهرست آثار و پرداختن به آنها در این فصل درج شده است که می‌تواند بسیار مفید باشد.

مولف در فصل سوم بدون تعیین تسلسل تاریخی، چارچوبی تاریخی برای این نقاشی‌ها ارایه می‌کند؛ با خطوط اصلی تاریخ سیاسی و فرهنگی‌ای که هنر نقاشی به جا است روزی جایگاه خود را در آن پیدا کند.

گرابر در ادامه، آثار هنری را در کانون توجه قرار می‌دهد. ابتدا فصلی درباره مضامین نقاشی ایرانی که به محتوای موضوعات بازنمایی شده در این نقاشی‌ها می‌پردازد، درج شده است. سپس در فصل آخر کتاب تلاشی برای درک زیبایی‌شناسانه نقاشی ایرانی با توجه به فرهنگ ایرانی اسلامی ارایه شده است.

این كتاب پنج فصل را با نام‌های «تاریخچه مختصر نقاشی ایرانی»، «خاستگاه‌ها و منابع»، «زمینه‌های تاریخی و فرهنگی»، «مضامین اصلی نقاشی ایرانی» و «درآمدی بر زیبایی‌شناسی نقاشی ایرانی» شامل می‌شود. «یادداشت‌ها»، «کتابشناسی» و «مقدمه مترجم» هم زمیمه این کتاب است.

كتاب «مروری بر نگارگری ایرانی» نوشته اولگ گرابر با ترجمه مهرداد وحدتی‌دانشمند در شمارگان دوهزار نسخه و با قیمت 12هزار تومان از سوی موسسه تالیف ترجمه و نشر آثار هنری(متن) منتشر شده است. تصاویر اين کتاب منتخبی از دوره‌ها و انواع عمده نقاشی ایرانی را منعکس می‌کند.