به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در فارس، جلال چوبینه نویسنده‌ای است که از آباده برخاست، در شیراز فعالیت‌های ادبی خود را آغاز کرد.
چوبینه به خاطر همکاری با مطبوعات و چاپ داستان‌های کوتاه در نشریات معتبر فارس، به شهرت رسید. او 24 سال بی‌وقفه با روزنامه پارس شیراز و سایر جراید همکاری نزدیک داشت. مطالب وی بیشتر در زمینه‌های شعر، داستان، مقالات اجتماعی- ادبی و یادداشت‌های طنز بود.
وی در شیراز روزنامه‌ای به نام مشعل فارس منتشر کرد، اما پس از مدتی تعطیل شد. وی با روزنامه‌های پارس شیراز، سخن، اجتماع ملی، مجله‌های واژه و فروغ تربیت، همکاری داشت.
داستان‌ها و تحقیقات چوبینه در مجله‌های امید ایران و خواندنی‌ها نیز به چاپ می‌رسید. در سال‌های قبل از انقلاب اسلامی، همکاری بسیار نزدیکی بین چوبینه و رادیو ایران به وجود آمد و سلسله مقالاتش در مورد تاریخ طنز در ادبیات ایران زمین، هفته‌ای یک شب از این رادیو پخش می‌شد.
در سال 1334 از او کتاب داستان «هوس» منتشر شد. سبک داستانی او در غالب داستان‌هایش، رئالیسم اجتماعی با رگه‌هایی از طنز است.
جلال چوبینه خود در سال 1394 در مصاحبه‌ای با نشریه آپاتیه در مورد سبک داستان‌نویسی‌اش گفت:
«در نثرنویسی قالب طنز و سبک رئال را برگزیدم. زیرا با طنز، حرف‌هایی را می‌توان زد که قالب‌های دیگر از بیان آن قاصرند. البته میان طنز و لودگی، تفاوت از زمین تا آسمان است و هرگز نباید در وادی هجو، حشو و هزل قدم گذاشت. در طنزنویسی، مطالب کوتاه را تأثیرگذارتر می‌دانم و از درازگویی گریزانم. در طنزنویسی، تعیین هدف در درجه‌ی اول اهمیت است و شناخت ابزار، کلمات و عبارات لازم برای نیل به آن هدف والا، در مرتبه دیگر اهمیت قرار دارد. طنزنویسی یعنی تیراندازی! طنزهای عبید زاکانی، رسول پرویزی، ابوالقاسم حالت، سعدی و حافظ را دوست دارم.»
چوبینه خود را شیفته حافظ می‌دانست و در مصاحبه‌ای می‌گوید:
«مولانا را نیز بسیار دوست دارم. با نیما؛ هم موافقم و هم مخالف. در گذشته تقابل شخصی و فکری بین سیمین بهبهانی و فروغ فرخزاد وجود داشت، ولی چون من نوگرایی در قالب‌های کهن را بیشتر می‌پسندم، با بهبهانی مانوس‌تر هستم گرچه رک‌گویی‌ها و بی پروایی‌های زنانه‌ی فرخزاد را می‌ستایم. آثار بهبهانی قبل از انقلاب چنگی به دل نمی‌زدند، ولی بعد از انقلاب 57، درخت ادبیِ وی به بار نشست و بهبهانی، به زِ بِهان شد.»
وی در مورد سابقه آشنایی‌اش با بزرگان ادبیات معاصر و تأثیر پذیری‌اش از نویسندگان متقدم می‌گوید:
«در طول عمرم افتخار آشنایی تنگاتنگ با ادبیان بزرگی داشته‌ام از جمله؛ دکتر محمد معین، دکتر علی‌اکبر مژده، فریدون توللی، محمد بهمن‌بیگی، رسول پرویزی و استاد بسیار عزیزم دکتر لطفعلی صورتگر. سایر ادیبان مورد علاقه‌ام عبارتند از؛ اخوان ثالث، سهراب سپهری، تولستوی، گورکی، گوگول، داستایوفسکی، گوته، لامارتین، همینگوی، برنارد شاو و پدر مجله‌ی وزین «سخن» استاد گرانقدر، ناتل خانلری.»
یادآور می‌شود: در کارنامه ادبی جلال چوبینه تالیف کتاب چطور انشا بنویسیم، همسایه‌ها و تصحیح شماری کتاب ادبی قرار دارد.
چوبینه به خاطر همکاری با مطبوعات و چاپ داستان‌های کوتاه در نشریات معتبر فارس، به شهرت رسید. او 24 سال بی‌وقفه با روزنامه پارس شیراز و سایر جراید همکاری نزدیک داشت. مطالب وی بیشتر در زمینه‌های شعر، داستان، مقالات اجتماعی- ادبی و یادداشت‌های طنز بود.
وی در شیراز روزنامه‌ای به نام مشعل فارس منتشر کرد، اما پس از مدتی تعطیل شد. وی با روزنامه‌های پارس شیراز، سخن، اجتماع ملی، مجله‌های واژه و فروغ تربیت، همکاری داشت.
داستان‌ها و تحقیقات چوبینه در مجله‌های امید ایران و خواندنی‌ها نیز به چاپ می‌رسید. در سال‌های قبل از انقلاب اسلامی، همکاری بسیار نزدیکی بین چوبینه و رادیو ایران به وجود آمد و سلسله مقالاتش در مورد تاریخ طنز در ادبیات ایران زمین، هفته‌ای یک شب از این رادیو پخش می‌شد.
در سال 1334 از او کتاب داستان «هوس» منتشر شد. سبک داستانی او در غالب داستان‌هایش، رئالیسم اجتماعی با رگه‌هایی از طنز است.
جلال چوبینه خود در سال 1394 در مصاحبه‌ای با نشریه آپاتیه در مورد سبک داستان‌نویسی‌اش گفت:
«در نثرنویسی قالب طنز و سبک رئال را برگزیدم. زیرا با طنز، حرف‌هایی را می‌توان زد که قالب‌های دیگر از بیان آن قاصرند. البته میان طنز و لودگی، تفاوت از زمین تا آسمان است و هرگز نباید در وادی هجو، حشو و هزل قدم گذاشت. در طنزنویسی، مطالب کوتاه را تأثیرگذارتر می‌دانم و از درازگویی گریزانم. در طنزنویسی، تعیین هدف در درجه‌ی اول اهمیت است و شناخت ابزار، کلمات و عبارات لازم برای نیل به آن هدف والا، در مرتبه دیگر اهمیت قرار دارد. طنزنویسی یعنی تیراندازی! طنزهای عبید زاکانی، رسول پرویزی، ابوالقاسم حالت، سعدی و حافظ را دوست دارم.»
چوبینه خود را شیفته حافظ می‌دانست و در مصاحبه‌ای می‌گوید:
«مولانا را نیز بسیار دوست دارم. با نیما؛ هم موافقم و هم مخالف. در گذشته تقابل شخصی و فکری بین سیمین بهبهانی و فروغ فرخزاد وجود داشت، ولی چون من نوگرایی در قالب‌های کهن را بیشتر می‌پسندم، با بهبهانی مانوس‌تر هستم گرچه رک‌گویی‌ها و بی پروایی‌های زنانه‌ی فرخزاد را می‌ستایم. آثار بهبهانی قبل از انقلاب چنگی به دل نمی‌زدند، ولی بعد از انقلاب 57، درخت ادبیِ وی به بار نشست و بهبهانی، به زِ بِهان شد.»
وی در مورد سابقه آشنایی‌اش با بزرگان ادبیات معاصر و تأثیر پذیری‌اش از نویسندگان متقدم می‌گوید:
«در طول عمرم افتخار آشنایی تنگاتنگ با ادبیان بزرگی داشته‌ام از جمله؛ دکتر محمد معین، دکتر علی‌اکبر مژده، فریدون توللی، محمد بهمن‌بیگی، رسول پرویزی و استاد بسیار عزیزم دکتر لطفعلی صورتگر. سایر ادیبان مورد علاقه‌ام عبارتند از؛ اخوان ثالث، سهراب سپهری، تولستوی، گورکی، گوگول، داستایوفسکی، گوته، لامارتین، همینگوی، برنارد شاو و پدر مجله‌ی وزین «سخن» استاد گرانقدر، ناتل خانلری.»
یادآور می‌شود: در کارنامه ادبی جلال چوبینه تالیف کتاب چطور انشا بنویسیم، همسایه‌ها و تصحیح شماری کتاب ادبی قرار دارد.
نظر شما