به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از ان پی آر، اوئه در سال 1994 دومین نویسنده ژاپنی برنده جایزه نوبل ادبیات شد. تنها نویسنده ژاپنی دیگری که برنده جایزه نوبل ادبیات شده، یاسوناری کاواباتا در سال 1968 است.
داغ‌ترین آثار اوئه تحت تاثیر تولد او در سال 1963 نوشته شد، فرزندی که معلول ذهنی بود. «مساله شخصی» که یک سال بعد از تولد فرزندش منتشر شد، داستان پدری است که در تاریکی و درد با تولد پسری با آسیب‌ مغزی کنار می‌آید. بسیاری از آثار بعدی او دارای یک کودک آسیب‌دیده یا تغییر شکل‌ یافته با اهمیت نمادین هستند، با داستان‌ها و شخصیت‌هایی که همزمان با بزرگ شدن پسر اوئه، تکامل یافته و بالغ می‌شوند.

هیکاری اوئه، فرزند اوئه، در بد تولد، انحنای جمجمه داشت، مساله‌ای که باعث ناتوانی ذهنی او شد. او اگرچه توانایی محدودی در صحبت کردن و خواندن دارد، اما به یک آهنگساز موسیقی تبدیل شده که آثارش در قالب آلبوم اجرا و ضبط شده است.

خاطرات جنگ مربوط به دوران کودکی اوئه، تاثیر فراوانی بر نخستین ظهور ادبی او با نام «گرفتن» داشت. این رمان درباره ارتباط یک پسر روستایی با یک خلبان آمریکایی است که جت او بر فراز روستای پسر سرنگون شد. این داستان که در سال 1958 و در زمان دانشجویی اوئه منتشر شد، جایزه معتبر آکوتاگاوا ژاپن را دریافت کرد.

او همچنین کتاب‌های غیرداستانی درباره ویرانی هیروشیما و احیای آن پس از بمباران اتمی آمریکا در 6 اوت 1945 و همچنین درباره اوکیناوا و اشغال آن توسط آمریکای پس از جنگ نوشت. اوئه به ویژه از زمان بحران فوکوشیما در سال 2011 در کمپین‌ها و راهپیمایی‌های صلح حضور داشته است.

او در سال 2015 از تصمیم ژاپن برای راه‌اندازی دوباره رآکتورهای هسته‌ای در پی وقوع زلزله و سونامی در نیروگاه فوکوشیما انتقاد کرد و آن را خطری خواند که می‌تواند منجر به فاجعه دیگری شود. اوئه از شینزو آبه، نخست‌وزیر وقت ژاپن خواست که از آلمان پیروی کرده و انرژی اتمی را به تدریج کنار بگذارد. او که در آن زمان 80 سال داشت، گفت که آخرین کار زندگی‌اش، تلاش برای جهانی عاری از سلاح هسته‌ای است.

آکادمی نوبل اعلام کرد که آثار او به شدت تحت تاثیر نویسندگان غربی از جمله دانته، پو، رابله، بالزاک، الیوت و سارتر بوده است. در سال 2021، هزاران صفحه از دست‌نوشته‌ها و دیگر آثار او برای نگهداری در آرشیو به دانشگاه توکیو فرستاده شد.