راهیابی سورئالیست‌ها به جام‌جهانی

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از هنرمندان به مارسی گریختند، جایی که آندره برتون هر یکشنبه گروهی از سوررئالیست‌ها را برای انجام بازی‌های خلاقانه گرد هم می‌آورد.

با الهام از این موضوع، مایک مک‌اینز نویسنده و مت‌کنیون تصویرساز، سوررئالیست‌ها را به عنوان یک تیم فوتبال تصور کردند و موقعیت‌ها و نقل‌قول‌های ساختگی را به چهره‌هایی از جمله مکس ارنست، فریدا کالو و آلبر کامو که در واقع در اواخر دهه 1920 در الجزایر دروازه بان بود؛ اختصاص دادند. این کارت‌های فوتبالی در کتاب «انسان فوتبالیست، حلقه گمشده در تکامل بشر» آمده است.

در واقع در این کتاب تصاویر و دیالوگ‌های نسبت داده شده به هنرمندان خیالی و بر اساس روحیات در دسترس آنها بوده است.

مک‌اینز می‌گوید: «سوررئالیسم و فوتبال مسابقه بسیار خوبی هستند. نوع خاصی از موج مغزی در میان هواداران هنگام تماشای بازی وجود دارد که نوعی حالت رویایی تصور می‌شود. از طرفی روانشناسی رویا بخش مهمی از سورئالیسم است.

با هم تصویرگری‌ها و دیالوگ‌های خیالی هنرمندان را در این کتاب می‌بینیم.

مارسل دوشان (مدافع میانی):«من به فوتبال اعتقادی ندارم. من به فوتبالیست‌ها اعتقاد دارم.»

رنه ماگریت (هافبک میانی):«بازیکن لوکس معمایی را تداعی می‌کند که بدون آن جهان وجود نداشت.»

ساموئل بکت (بال راست):«تا به حال یک تصادف دوچرخه را امتحان کرده‌اید؟ تا به حال شکست خورده‌اید؟ ایرادی نداره. دوباره امتحان کنید. دوباره شکست بخورید شکست بهترین آموزگار است.»