محمد طاهری‌خسروشاهی، دبیرعلمی روز ملی شعر و ادب فارسی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا)، تشکیل بنیاد حفظ آثار استاد شهریار و ایجاد دبیرخانه دائمی روز ملی شعر و ادب فارسی، به‌منظور صیانت از آثار شهریار و پیشگیری از تحریف سروده‌های این شاعر بزرگ را ضروری دانست.
 
وی با اشاره به اینکه طی سال­­‌های­ اخیر،­ پس از نامگذاری روز ملی شعر و ادب فارسی به‌نام استاد شهریار شاهد برگزاری همايش‌های ادبی و برپایی محافلِ مختلف در حوزه شعر و ادبیات بوده‌ایم، گفت: متاسفانه تعداد نشست­‌های ادبیِ منسجم و نظام­مند و ارائه سخنرانی‌هایِ مبتنی بر اصولِ نقد ادبی و شناختِ شعری، در مقایسه با برگزاری همایش‌های بزرگداشت و تجلیل، كمتر است معتقدم این مساله، یکی دیگر از نقاط آسیبِ روز ملی شعر و ادب فارسی است.
 
طاهری خسروشاهی با اشاره به تقارن بزرگداشت استاد شهریار با ایام اربعین حسینی افزود: هنگام بررسی جايگاه ادبیِ شهريار، نبايد از نقش سروده‌های دينی او غافل بود؛ چرا‌که بر پایه اسناد و خاطرات و به گواهی آثار، شهریار از همان دوران کودکی با قرآن و معارف ناب اسلامی آشنا و روح و جسم او با احکام و ارزش‌های اسلامی عجین شده بود؛ در نتیجه، شعر دینی او همچون غزلیات ناب عاشقانه‌اش، در اعماق جان‌ها نفوذ کرده است.
 
طاهری خسروشاهی گفت: روز ملی شعر و ادب فارسی، منحصرا مربوط به بررسی شعر شهریار و بزرگداشت او نیست؛  این روز، مجالی برای طرح مباحث نظری در موضوعات متنوع و گسترده تحقیقات ادبی به‌ویژه آسیب‌شناسی شعر معاصر است. انحصار روز ملی شعر و ادب فارسی، تنها به نام شهریار، جفا در حق او و یکی از دلایل سکوت برخی از محافل علمی و دانشگاهی ایران، در مقابل موضوع شهریار و از نقاط آسیب روز ملی شعر و ادب فارسی است.
 
پژوهشگر تاریخ و ادبیات آذربایجان با بیان اینکه استاد شهریار در زمان حیات خود، از سوی برخی از شاعران هم‌ روزگار خود مورد هجوم بود، ادامه داد: تشکیل بنیاد حفظ آثار شهریار دبیرخانه روز ملی شعر و ادب فارسی و بزرگداشت شهریار به‌منظور صیانت از سروده‌های استاد ضروری است.
 
 وی با تاکید بر لزوم نقد و تحلیل شعر استاد شهریار گفت: نقد شعر شهریار، از ضروری‌ترین ابزارهای واکاوی آفرینش‌های‌ ادبی و هنری او است و اگر سروده‌های شهریار، از پشتوانه نقد صحیح و راهگشا تهی شود، در طوفان یادداشت‌های فرمایشی و بدون فکر، به‌ زانو در خواهد آمد. اتفاقی که فکر می‌کنم رخ‌ داده است؛ البته این را هم باید گفت که اگر از برخی مقالات پراکنده در مجلّات ادبی که در موضوع بررسی شعر شهریار نوشته می‌شود، بگذريم، خوشبختانه تأمل جدي و مبتنی بر ساختار علمی، درباره شهریار و آثار او، در برخی از مراکز دانشگاهی به‌ویژه در قالب رساله‌های دانشجویی در دوره‌های کارشناسی‌ارشد و دکتری گسترش يافته است؛ هرچند هنوز ادبيات معاصر ایران، در نخستين مراحل «شهریارپژوهي» قرار دارد.
 
طاهری‌خسروشاهی بر ضرورت چاپی انتقادی از کلیات اشعار و منظومه حیدربابا که خالی از غلط تایپی و ویرایشی بوده و دربرگیرنده همه آثار فارسی و ترکی شهریار باشد، تاکید کرد: انحصار چاپ دیوان شهریار در دست یک ناشر خاص در تهران، مانع از تحقق آرزوی چاپی کامل و بدون غلط از کلیات اشعار شهریار شده است و متاسفانه دیوان شهریار، همچنان ناقص و و بدون نظارت علمی چاپ می‌شود.