به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، کهن‌ترین زبان ایرانی که از طریق آثار مکتوب بر چگونگی آن آگاه هستیم؛ زبان اوستایی است که قدیمی‌ترین متن‌های دینی زردشتی، یعنی کتاب اوستا بدان نوشته شده است. زبان اوستایی تنها زبان مکتوب ایران باستان نیست بلکه زبان دیگر دوره باستان، که در نامگذاری زبان‌های ایران با عنوان «فارسی باستان» شناخته می‌شود،‌ نیز به دوره باستانی ایران تعلق دارد.

دکتر محمدتقی راشد محصل، استاد بازنشسته پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و عضو شورای واژه‌گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی که دکترای زبان‌های ایران باستان را در سال 1352 از دانشگاه تهران دریافت کرد، درباره «دستور زبان اوستایی» به ایبنا گفت: کتاب «دستور زبان اوستایی» در حقیقت مقایسه زبان اوستایی است با زبان سانسکریت هندی که در سال گذشته توسط پژوهشگاه علوم انسانی به چاپ رسیده است.
 
وی افزود: در سال‌های اخیر مجموعه مقالات من به نام «فروردک» به چاپ رسیده که علاوه بر آن دستور زبان اوستایی از آثار من نیز کامل‌تر شده و راهی بازار نشر شده است. در سال 1360 دستور مختصری چاپ کرده بودم که این اثر با توجه به تحقیقات جدید در یک سال گذشته مفصل‌تر شد.
 
این استاد گروه زبان‌های باستانی بیان کرد: کتاب «دستور زبان اوستایی» در حقیقت خلاصه‌ای از زبان اوستایی در مقایسه با زبان سانسکریت است، زیرا این دو زبان با هم خویشاوندی نزدیکی دارند.
 
وی در ادامه گفت: قبلا کتاب «درآمدی بر دستور زبان اوستایی» را به چاپ رسانده بودم که با توجه به تحقیقات جدید و مقایسه کتاب‌هایی که در زبان‌های اروپایی نوشته شده است این کتاب با مطالبی جدید کامل‌تر شد. در واقع این کتاب فهرستی از واژه‌های تخصصی اوستایی و معادل آنها در زبان آلمانی، فرانسه و انگلیسی را دربردارد.
 
راشد محصل افزود: در این کتاب همچنین قطعاتی انتخابی از اوستا آورده شده است که این قطعات بر مبنای مطالب بیان شده در کتاب، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است که در حدود 600 صفحه است.

وی بیان کرد: کتاب «دستور زبان اوستایی» یک نمایه هم دارد که افراد را در مورد واژه‌هایی که در کتاب آمده است، راهنمایی می‌کند. این کتاب در حقیقت کار جدیدی است و چنین کاری در زبان فارسی تاکنون انجام نشده بود.