علی باباچاهی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ضمن ابراز تاسف از درگذشت، هوشنگ چالنگی، شاعر شهیر خوزستانی، عنوان کرد: وقتی که خبر از دست‌رفتن یک هنرمند را می‌شنویم متوجه می‌شویم که بر تنهایی ما افزوده شده، بگذریم که انسان‌ها تنهایی‌های متفاوتی دارند که چندگانه است، تنهایی گاه از مرگ یک هنرمند است یا فقدان یک دوست ولی تنهایی سومی شامل حال من شده که دوستی هنرمند را از دست دادم.

باباچاهی با بیان اینکه چالنگی از جنس شاعران دهه 40 و 50 و به گونه‌ای سحرآمیز و دارای اشعاری شگفت و بسیار زیبا بود، افزود: شاملو بارها به ستایش و تحسین چالنگی پرداخت و این شاعر خوزستانی، مصداق سخن نظامی در کم‌گویی و گزیده‌‌گویی بود.

وی ادامه داد: چالنگی کتاب‌های معدودی داشت ولی تعداد اندک اثر چیزی از ارزش ادبی یک شاعر کم نمی‌کند و بسیاری شاعران بزرگ در تاریخ ادبیات فارسی را سراغ داریم که تعداد اندکی شعر ولی فاخر و ماندگار دارند و توانسته‌اند تجلی خاص بیابند.

باباچاهی با اشاره به اینکه شاعران دهه 70 در زبان شعری با دگرگونی‌ها و تحولات جهان آشناتر ‌هستند، عنوان کرد: چالنگی بعد از دهه‌های 70 و 80 به طور مستمر شعر را دنبال نکرد و اشعاری نیز که در سال‌های اخیر سروده معطوف به این دگرگونی‌ها نبوده است. در عین حال آثارش بسیار زیبا هستند و من با اینکه منتقد ادبی هستم و اغلب به دلیل حساسیت امر نقد لذت‌بردن صرف از یک شعر را فراموش‌می‌کنم باید بگویم اشعارش حال مرا دگرگون می‌کرد و محول‌الاحوال بود.