خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- رسول جعفریان، استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران، مولف و مصحح: وقتی نگارش تاریخ در حوزه‌ای باشد که نویسنده در آن زیست می‌کند، دقیقا در اطراف او کسان زیادی هستند که در متن، منافع و ملاحظات خاص خود را دارند. سال گذشته دفتر اول صدسالگی منتشر و زمانی که جلسه‌ای برای نقد و بررسی آن گذاشته شد، برخی از مطالب طرح شده در آن جلسه، سبب برآشفته شدن شماری از افراد شد. طبیعی است که بحث علمی و نقد که اساس کار آن جلسه هم همین بود، بسیار عالی است، اما این که این مطالب از سوی منتقدان متخصص مطرح شود یا کسانی که ملاحظات دیگری دارند مسأله است.

در هر حال، لازم است تا جایی که ممکن باشد روش‌های علمی در نگارش تاریخ مورد توجه قرار گیرد. به عبارت دیگر باید تلاش کرد علم تاریخ  بیش از هر مورد دیگر، مستند و متکی به منابع و اسناد مطالب ارائه شود. مجموعه اول صدسالگی، به رغم این که در قالب کارهای تولیدی ناشران حرفه‌ای توزیع نشد و صرفا از طریق چاپ محدود دیجیتالی و عرضه موقت و موردی توزیع گشت بازتاب خوبی داشت. مهم محتوا بود که سعی شده بود تازه و تحلیلی باشد. اسناد و مدارکی هم که در آن انتشار یافت، برای تاریخ حوزه قم سودمند بود. 

فکر ادامه این کار، بیشتر به این دلیل بود که زمینه ادامه کار وجود داشت. حوزه صد ساله قم با توجه به تأثیرگذاری آن در تحولات ایران، زمینه‌های زیادی برای بحث دارد. عجالتا، برای بنده که اولین مجموعه مقاله را به مناسبت صدسالگی منتشر کرده بودم، این حس وجود داشت که دفتر دیگری هم منتشر کنم. اگر توفیق رفیق بود، سعی خواهم کرد، دفتر سومی را هم آماده سازم.

*برگرفته از مقدمه جلد دوم کتاب «صد سالگی حوزه قم»