خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) – سید محمد مجتبی حسینی: جوانمرد فرمود: حکمت گمشده  مومن است. و جوانمرد حکیم بود و تمامت عمر را به کسب حکمت گذرانده. تا آنروز که قلم برگرفت و- به بهانه ی فرزند نیکوی خود- برای فردا نوشت: من اگر چه به درازای تاریخ نزیسته‌ام اما چندان در آن نگریسته‌ام که گویی با آنها زیسته‌ام ...

جوانمرد، همیشه در جستجوی حکمت بود و جهان را سراسر حکایتی حکمت‌آمیز می‌دانست. جوانمرد، آدمیان را خردمند می‌خواست و انسان را شایسته ی دانایی.

و در این پهنه تاریخ هرکه باشی و از هر کجا رسیده، اگر ترا دلی باشد و جانی سلیم، تو نیز جویای حکمت خواهی شد و می‌دانی که کتاب اگر حرمت دارد و منزلت، از این‌روست که امین حکمت است و راوی حکایت.

جانم سراسر الم می‌شود و دلم می‌گیرد. وقتی به همین دو چشم می‌بینم که کسانی در هیات آدمی، نه تعریض و تعرض که – زبان قلم لال- قصد جانِ کتاب و کتیبه و اثر می‌کنند، می‌اندازند، می‌کشند و می‌شکنند و می‌سوزانند و باک ندارند.

با خود می‌گویم: معذورند. که اگر خانه ذهنشان این‌گونه برهوت و تهی نبود دست کم می‌دانستند که حکمت و معرفت با مرگ کتاب نمی‌میرد بلکه تاریخِ آزموده و شرزه با آیندگانِ فردا خواهد گفت: قومی آمدند که هیچ نداشتند، نه عقلی، نه شرفی. قومی که با کتیبه و کتاب و اثر دشمنی کردند، قومی که موزه آرام موصل را بانگ رسایی یافتند که جهلشان را فریاد می‌زد قومی که به نام پیامبر رحمت، زحمت‌افزا شدند و امروز جز عبرتی از جهل هیچ نیستند... هیچ.