پروفسور «ليلا نيزي» استاد دانشگاه سابانچي استانبول بخش اول اين كتاب تحت عنوان «كاش آنها نرفته بودند» را نوشته و پروفسور «هراناش خراطيان آراغليان» از موسسه باستان شناسي و نژادشناسي آكادمي ملي علوم ارمنستان، بخش دوم كتاب را تحت عنوان «چه كساني فراموش شوند؟ چه چيز فراموش شود؟» را به تحرير در آورده است.اين كتاب به زبان هاي انگليسي، تركي و ارمني منتشر شده است.
در اين كتاب، دو ملت ترك و ارمني تلاش مي كنند برخلاف مواضع رسمي سياستمداردان و دولتمردان خود، راه هاي رفع مخاصمات دو ملت و نزديكي بيشتر به يكديگر را هموار سازند.
«عالين اوزينيان» كه اين كتاب را از ارمني به تركي برگردانده، معتقد است كه تاريخ شفاهي، روشي مؤثر براي حفظ تاريخ است:«تاريخ شفاهي احتمالا بهترين روش رمانتيك براي پاسداشت تاريخ مي باشد. اين داستان ها بسيار تاثير گذار هستند». او اضافه مي كند كه اين داستان ها به مردم كمك مي كند تا داستان هاي بيشتري را روايت كنند؛ داستان هايي كه معمولا ناشناخته اند.
اين كتاب بر اين نكته تاكيد مي كند كه اكنون فرصتي فراهم شده تا ارمني ها از تركيه بازديد كنند. مردم مي روند و روستاهاي آبا و اجدادشان را پيدا مي‌كنند و خانه‌هايي كه آنها در آن زندگي مي‌كردند به مكان هاي مهمي تبديل مي‌شوند چون پدربزرگان‌شان زماني درباره آن براي آنها سخن گفته بودند.
نظر شما