مهدی غبرایی مترجم برخی از آثار ویلیام فاکنر، در سالروز مرگ این نویسنده، به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت : فاکنر به بهترین شکل از زبان رنج‌های عمیق انسانی و دنیای درونی انسان سخن گفت و کمتر نویسنده‌ای توانسته با این قدرت قلم، اعماق روح آدمی را ژرف یابی کند.

این مترجم فاکنر را یکی از تاثیرگذار‌ترین نویسندگان قرن بیستم دانست و اضافه کرد: گزاف نیست که از فاکنر به همراه ارنست همینگوی به عنوان دو تن از تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم ادبیات امریکا و حتی جهان نام ببریم. این دو نفر ساختار رمان نویسی را متحول کرده‌اند و مسیر جدیدی را در ادبیات گشوده‌اند.

غبرایی در این مورد ادامه داد: همینگوی و فاکنر دارای دو سبک کاملا متفاوت هستند و سبک و سیاق نوشتاری آنها را نمی‌توان با یکدیگر مقایسه کرد. همینگوی با سادگی عجین است و کلاسیک می‌نویسد، اما نوشته‌های فاکنر پیچیده‌تر و مدرن‌تر هستند، اما هردوی این افراد تاثیر شگرفی بر ادبیات قرن خود گذاشته‌اند.

مترجم «گور به گور»، سیلان ذهنی و روند شکست زمان را دو ویژگی بزرگ فاکنر دانست و تصریح کرد: فاکنر همزمان با جمیز جویس و ویرجینیا ولف، از پایه‌گذاران استفاده از سبک شکست زمانی در رمان هستند. اما فاکنر علاوه بر سبک شکست زمان، ویژگی بزرگ دیگری نیز داشت که همان سیلان ذهنی و یا جریان سیال ذهنی او بود.

غبرایی شناخت فارسی زبانان از فاکنر را توسط نشریه کتاب هفته در دهه چهل شمسی دانست و گفت : ابتدا داستان‌هایی از این نویسنده در نشریه کتاب هفته ترجمه شد و به انتشار رسید و شناخت ایرانیان از ویلیام فاکنر از این طریق آغاز شد. سپس بهمن شعله ور «خشم و هیاهو» را به فارسی برگرداند و پس از آن مترجمان بزرگی چون نجف دریابندری، ترجمه آثار این نویسنده به زبان فارسی را پی‌گیری کردند.

به عقیده این مترجم، سبک نویسندگی فاکنر علاوه بر تاثیر گذاری بر نویسندگان غربی، در ایران نیز پیروانی داشته است.

 وی در این مورد تصریح کرد: رد پای فاکنر را می‌توان در آثار گلشیری و حتی در بوف کور صادق هدایت تشخیص داد. بسیاری دیگر نیز به طور مستقیم و غیر مستقیم از آثار این نویسنده تاثیر پذیرفته‌اند.

ویلیام فاکنر، نویسنده امریکایی برنده نوبل ادبیات و جایزه ادبی پولیتزر و خالق رمان‌هایی چون «خشم و هیاهو» و «گور به گور»، 45 سال پیش در چنین روزی، سه هفته بعد از آنکه از اسب افتاده بود، بر اثر حمله قلبی درگذشت.

از اين نويسنده بیش از ده اثر به زبان فارسی ترجمه شده است. از آثار دیگر او می‌توان به رمان‌هایی چون مواجب بخور و نمیر (۱۹۲۶)، ‌پشه‌ها (۱۹۲۷)، سارتوریس (۱۹۲۹)، حریم (۱۹۳۱)، روشنایی ماه اوت (۱۹۳۲)، و دکل (۱۹۳۵)، ابشالوم، ابشالوم! (۱۹۳۶)، شکست‌ناپذیر (۱۹۳۸)، نخل‌های وحشی (۱۹۳۹)، دهکده (۱۹۴۰)، برخیز ای موسی (۱۹۴۲)،‌ مزاحم در خاک (۱۹۴۸)، مرثیه برای راهب (۱۹۵۱)، حکایت (۱۹۵۴)، شهر (۱۹۵۷)، عمارت (۱۹۵۷)، چپاولگران (۱۹۶۲)، اشاره کرد.