پیتر دوبروین، استاد بازنشسته ادبیات فارسی دانشگاه لیدن، در سن ۹۲ سالگی درگذشت. دوبروین کتاب‌ها و رساله‌های گوناگونی در دانشنامه‌های اسلام، ایرانیکا و غیره در زمینه‌های فرهنگ گسترده ایران زمین، از ادبیات گرفته تا فرهنگ و تاریخ هنر و ادیان و زبان به چاپ رسانده است.
در معرفی پیتر دوبروین به قلم علی‌اصغر سیدغراب آمده است: یوهانس توماس پیتر دوبروین در ۱۲ جولای ۱۹۳۱ در شهر تاریخی لایدن، هلند به دنیا آمد. او پس از پایان دوره دبیرستان به تحصیل در رشته‌های عربی و اسلام شناسی نزد استادانی چون ی.ج. کرامر، یوسف شافت و س.ا. بونه باکر پرداخت.
دوبروین پس از پایان این رشته‌ها به فراگرفتن زبان و فرهنگ فارسی و ترکی نزد استاد کارلیان مشغول شد و این رشته‌ها را نیز با موفقیت به پایان رسانید. او پس از پایان تحصیلات، در پروژه‌های گوناگونی شرکت کرده، همکاری‌های خود را در حوزه‌های مختلف شرق‌شناسی ارایه کرده است.
او همکاری وسیعی نیز در پروژه تاریخ ادبیات ایران از یان ریپکا و در پدیدآوردن برگردان انگلیسی کتاب نقش جدی داشت که در سال ۱۹۶۸ و در شهر دوردِرِخت به چاپ رسید.
دوبروین در فاصله سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۳ به عنوان راهنمای ممتاز در بخش خاورمیانه موزه دولتی قوم‌شناسی در رتردام به کار مشغول شد. او از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۹۵، نخست به عنوان استادیار و سپس به عنوان استاد ممتاز کرسی‌دار در بخش ایران‌شناسی دانشگاه لایدن به کار پرداخته و خدمات فراوان و ارزنده‌ای به زبان و فرهنگ ایران ارائه داد. استاد دوبروین در این سال‌ها در کنار دروس فرهنگ و تاریخ و هنر و ادبیات پارسی، زبان‌های دیگری چون کردی و پهلوی را - که مورد توجه خاص او بودند- تدریس کرده، دانشجویان را به فراگیری این زبان‌های ایرانی تشویق می‌کرد.
دوبروین کتاب‌ها و رساله‌های گوناگونی در دانشنامه‌های اسلام، ایرانیکا و غیره در زمینه‌های فرهنگ گسترده ایران زمین، از ادبیات گرفته تا فرهنگ و تاریخ هنر و ادیان و زبان به چاپ رسانده است. پژوهش گرانسنگ او در مورد حکیم سنائی که به فارسی نیز برگردانده شده، مورد استقبال فرهنگ دوستان در ایران و خارج از ایران قرار گرفته است. این کتاب به نقش و مقام حکیم سنائی غزنوی در پهنه ادبیات فارسی می‌پردازد و تأثیر متقابل مذهب و ادبیات را در زندگی این شاعر تاثیرگذار فارسی زبان بررسی و تحلیل می‌کند. حکیم اقلیم عشق عنوان فارسی این کتاب است که مرجع معتبری برای سنائی‌شناسان و دوستداران ادبیات کهن فارسی است و نیز مشوق با ارزشی برای ایران‌شناسان جوان به پژوهش در مورد این شاعر مهم به شمار می‌آید.
یکی دیگر از کتاب‌های دوبروین که به فارسی نیز برگردانده شده است، به شعر عرفانی فارسی و چهار موضوع "لطایف عرفانی"، "موعظه و زهدیات"، "شعر عاشقانه" و "قصه‌ها و روایات منظوم"، از اوایل قرن چهارم تا اواخر قرن نهم می‌پردازد. هر یک از این چهار مقوله که به ترتیب در قالب‌های ادبی رباعی، قصیده، غزل و مثنوی سروده شده‌اند، در فصلی جداگانه مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
علاوه بر این پژوهش‌ها، پروفسوردوبروین در چند سال گذشته ترجمه‌های گوناگونی از ادبیات فارسی به زبان هلندی انجام داده که بدون استثناء مورد ستایش منقدین هلندی قرار گرفته و نقدهای مثبتی بر این ترجمه‌ها در نشریه‌های معتبر و مجلات ادبی هلند به چاپ رسیده است. یکی از این ترجمه‌ها، گلستان سعدی است که در سال ۱۹۹۷ متن کامل آن را همراه با شرح اسامی، مکان‌ها، اسطوره‌ها و واژه‌های تاریخی به اضافه مقدمه‌ای پرمحتوا به چاپ رسانید. .
برگردان دیگر دوبروین، آیینه‌ای است از بیش از هزار سال شعر فارسی در ۲۵۰ صفحه. این کتاب، جز مقدمه‌ای بلند در شرح قالب‌ها و سبک‌ها و دوره‌های شعر فارسی، به ۹ فصل تقسیم شده و در هر فصل به یکی از دوره‌ها یا سبک(genre)های شعر فارسی پرداخته و به این شکل مجموعه‌ای بس متنوع و دوست داشتنی به هلندی‌زبانان ارائه کرده است.
فصل اول مجموعه‌ای است از آثار به جای مانده از شاعران قرون چهارم و پنجم مانند حنظله بادغیسی، بوسلیک، فیروز مشرقی، شهید بلخی، رودکی، کسائی مروزی و جمعی دیگر از شاعران این دوره. در فصل دوم، تنها به سه نفر از شاعران حماسه سرای ایران؛ دقیقی، فردوسی و اسدی طوسی پرداخته شده است. در فصل سوم، توجه مترجم به ادبیات درباری معطوف شده و شاعران قصیده‌سرا که پادشاهان و درباریان را مدح و تمجید می‌کردند، هرکدام در بخش جداگانه‌ای مورد بحث قرار گرفته‌اند. استاد دوبروین در این فصل نشان می‌دهد که قصیده تنها برای مدح و ستایش درباریان به کار نمی‌رفته و شاعرانی چون عبید زاکانی در موش و گربه از قالب قصیده استفاده کرده‌اند تا از جامعه و روزگار خود انتقاد کنند. استاد دوبروین در فصل چهارم به غزل‌سرایان چیره دست می‌پردازد و تطور و تکامل غزل را در طول ۹۰۰ سال به نمایش گذاشته و چگونگی کارایی استعاره و تشبیه و رشد آن در طول این فاصله زمانی و در اشعار عاشقانه (عرفانی) فارسی را نشان می‌دهد. در این فصل نمونه‌هایی از غزل‌های حکیم سنائی، انوری، عطار، حافظ، جامی و صائب تبریزی و نیز شهریار و فروغ فرخزاد آورده است. مترجم در فصل پنجم به منظومه‌های عاشقانه فارسی پرداخته است. در این فصل برگردان بخش‌های مختلفی از ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی، پنج گنج نظامی گنجوی و مقلدان وی چون امیرخسرو دهلوی و جامی پرداخته است. استاد دوبروین تنها اشاره کوتاهی به شاعران منظومه سرای پیش از گرگانی کرده است. فصل ششم به چهارپاره و رباعی اختصاص یافته و مجموعه‌ای از چهارپاره و رباعی سرایندگان مهم فارسی چون باباطاهر عریان، ابوسعید ابوالخیر، عمر خیام، عطار نیشابوری، بابا افضل کاشانی، مجدالدین بغدادی و سحابی استرآبادی ارائه کرده است. در فصل هفتم به زاهدان و خراباتیان و مفاهیم و انگاره‌های قلندری و ملامتی می‌پردازد. او در این قسمت نشان می‌دهد که اصطلاحاتی مانند رند، قلندر، پیر مغان، جام جم و غیره چگونه در غزل‌های سنائی غزنوی مورد استفاده قرار گرفته و بعدها توسط شاعرانی چون عطار و سعدی و حافظ به تکامل رسیده است.
پروفسور دوبروین اشاره می‌کند که مضمون‌های زاهدانه و عرفانی، حتی در قصیده‌هایی که برای ستایش ممدوحان درباری سروده شده، تنها ستایش نبوده‌اند، بلکه شاعران خواسته‌اند تا راه و روش زندگی عرفانی و عاری از تکلف درباری و شاهانه را غیر مستقیم به خواننده گوشزد کنند. او در فصل هشتم، به اشعار تعلیمی یا اندرز و موعظه‌ای پرداخته و بخش‌هایی از شعرهای سنائی (سیرالعباد و حدیقه‌الحقیقه)؛ عطار (منطق‌الطیر)؛ مولوی (مثنوی معنوی)؛ سعدی (بوستان)؛ جامی (یوسف و زلیخا) را ترجمه کرده است. فصل نهم به مرثیه سرایان شیعه مانند کسائی مروزی، ناصر خسرو و محتشم کاشانی می‌پردازد.
کد مطلب : ۳۳۲۱۶۰
https://www.ibna.ir/vdcceiq1x2bq1s8.ala2.html
۱۴۰۲-۰۱-۰۷
۱۴۰۲-۰۱-۰۶
