در حالي كه برخي رسانه ها از عدم صدور مجوز مجموعه شعر "نردبان اندر بيابان" ضيا موحد خبر داده بودند، مجوز انتشار كتاب وي در مدت كوتاهي صادر و اثر اين شاعر به چاپ رسيد.
مجموعه شعر "نردبان اندر بيابان" ضياء موحد ، پس از مجموعههای "مشتي نور سرد" و "غرابهاي سفيد" منتشر شده است. وی در شعرهاي اين كتاب همان خط مشي گذشته را دنبال ميكند.
موحد معتقد است كه انديشه شاعرانه در كليت شعر رخ مي دهد. وي اين انديشه مرکزی شعر را از دنياي اطراف، خاطرات كودكي، خواندهها و شنيدهها اخذ ميكند. در ذهن او عناصري از كودكي –مثلا كاشي كاريهاي مساجد اصفهان- با دانشي كه پس از آن كسب كرده ، پيوند ميخورد.
گاهي اوقات، موحد، تحت تاثير يك كلمه از شعر بزرگان ادب فارسي قرار ميگيرد و در يك شعر همان كلمه را بسط ميدهد و در حواشي آن سخن ميگويد.
يكي از ويژگيهاي شعر موحد، طنز است. از ميان شعرهاي "نردبان اندر بيابان"، اين ويژگي در شعرهاي "حلال زاده" و هرمنوتيك" كاملا بارز است.
نگاه خاص ضياء موحد به شعر، عمدتا بر محور انديشه ورزي شكل ميگيرد. شعر او از بازيهاي نحوشكنانه خالي است و انديشه مركزي در كليت شعر نمود مييابد. وی برای پایانبندی شعر اهمیت ویژه قائل است و بخش عمدهای از قدرت شعرش را به این بخش منتقل می کند.
شعرهاي اين كتاب شامل آثار سالهاي 80 تا 85 است و بخشي از آنها، پس از شعرهاي "مشتي نور سرد" تاليف شدهاند.
اين كتاب با دو نقل قول از پل والري و شمس تبریزی آغاز ميشود. موحد از والری نقل میکند : ... من صميمانه اعتقاد دارم كه اگر كسي نتواند به جز زندگي خود، زندگيهاي ديگري را زيست كند، زندگي خود را هم نميتواند زيست كند.
نظر شما