به گزارش خبرنگار
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خوزستان، وب نشست مجازی با عنوان «نقش شعر و زبان فارسی در یکپارچگی فرهنگی و تاریخی ملتها» به میزبانی انجمن ترویج و زبان ادب فارسی (شعبه خوزستان) و با حضور گلرخسار صفیآوا شاعر برجسته فارسیزبان از تاجیکستان، محمدکاظم کاظمی شاعر و متقد ادبی افغانستانی مقیم ایران، مهدی باقرخان شاعر پارسیگوی و مدرس دانشگاه از هندوستان، سیداحمد شهریار شاعر پارسیگوی از پاکستان و علیمحمد مودب شاعر، پژوهشگر و منتقد ادبی از تربت جام، شامگاه گذشته (27 شهریورماه) برگزار شد.
در این نشست منوچهر جوکار دبیر نشست و مسئول انجمن ترویج و زبان ادب فارسی (شعبه خوزستان) ضمن خوشامدگویی به میهمانان و گرامیداشت روز شعر و ادب پارسی گفت: انجمن شعر و ترویج زبان فارسی در صدد است تا با برگزاری نشستها با کشورهایی که وجوه مشترک با ایران دارند، بتواند به واسطه فرهنگ و تاریخ ملتها گنجینه زبان فارسی را حفظ کند تا به عنوان میراثی برای نسلهای آینده، به آنها منتقل شود.
جوکار افزود: باید تلاش کنیم زبان فارسی را از بحرانهایی که در کشورهای همسایه در حال روی دادن است، حفظ کرده و برای قلمرو فارسی زبانان در سراسر جهان آینده روشن را امید داریم.
در این نشست محمدکاظم کاظمی شاعر و منتقد ادبی افغانستانی مقیم ایران گفت: وقتی به قلب تاریخ مراجعه میکنیم، درمییابیم که زبان فارسی افغانستان به نوعی صورت قدیمی زبان فارسی ایران است.
کاظمی زبان را پل ارتباط و پیوند انتقال پیام بین ملتها دانست و بیان کرد: سه کشور فارسیزبان افغانستان، تاجیکستان و ایران اگرچه پراکنده هستند، اما میتوانند بدون واسطه و با تعامل و داد و ستد دانششان را به هم انتقال دهند؛ سه کشوری که مردمانش بدون نیاز به مترجم میتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و آثار صوتی در هرسه کشور قابل استفاده است.
وی افزود: خدا را شکر میکنم که هدیه زبان فارسی را به من عطا کرد. زبان مولانایی که معجزه تمام زبانها، لهجهها و قارهها است. زبان عمر خیام که در عمق و بنیاد سخن انسانها را آرام میکند و ما از سعادت و صدای این زبان بهره میبریم.
سیداحمد شهریار شاعر پاکستانی از دیگر سخنرانان این نشست هم با اشاره به وجوه اشتراکات زبان فارسی در این کشور گفت: قومیتهای مختلفی در این کشور زندگی میکنند که اصالتا ایرانی اما ساکن پاکستان هستند و به زبان فارسی ایران امروز صحبت میکنند و مهاجرانی که شهروند پاکستان شدند نیز با زبان مادری فارسی سخن میگویند. همچنین سرود ملی پاکستان به زبان فارسی سروده شده و تنها یک کلمه اضافه آن دَری است که همه نشانگر انس عجیب زبان فارسی در این کشور است.
شهریار با توضیح اینکه بیش از 60 الی 70 درصد واژگان فارسی در زبان اردوی پاکستان به کار میرود، افزود: شاعران پاکستان در اشعارشان بیشتر از کلمات فارسی استفاده میکنند و پاکستان با مجلات ادبیات فارسی همکاری دارد که میتوان به مجله سروش و مجله پیغام آشنا اشاره کرد که هر دو مجله هنجارشکنی کرده و تنها مبنا را بر ادبیات کهن قرار ندادهاند بلکه از شعر نیمایی و کلاسیک استقاده میکنند و به شخصه از طریق همین مجلات با شاعران امرووزی ایران آشنا شدم.
مولف مجموعه شعر «پیراهن گم کردهام» ضعف زنان پاکستان را ناآشنابودن با حوزه ادبیات زنان ایران دانست و اضافه کرد: اطلاعات زنان پاکستان در مورد شاعران و نویسندگان به دوره قبل از انقلاب برمیگردد و از رشد آثار شاعران و داستاننویسان زن در ایران در این چند سال اخیر بیخبر هستند و تصور آنان بعد از انقلاب چاپ کتابهای مذهبی است.
شهریار در پایان ضمن ابراز خرسندی از ورود فضای مجازی به کشورها یادآور شد: جای خوشحالی دارد که با عصر ارتباطات و گسترش شبکههای مجازی فاصله مرزی کشورها از بین رفته و ما شاهد اوضاع امروز زبان فارسی در اقصی نقاط دنیا هستیم.
علیمحمد مودب شاعر، پژوهشگر و منتقد ادبی تربت جامی هم گفت: جامعه نخبگان چند کشور فارسی زبان به این نتیجه رسیدهاند که سرمایه مشترکی دارند. سیاستمداران و قدرتمندان کار خودشان را میکنند اما کلمات و لهجهی میراث مشترک تربت جام و هرات جداشدنی نیستند و در حوزه افغانستان زبان فارسی همچون یک معدن بِکر پر از اصطلاحات کهن دستنخورده است و رسانههای ایران باید بتوانند از این میراث ماندگار صیانت کنند.
مودب ضمن انتقاد از عملکرد رسانهای ایران در جدی نگرفتن تغییرات و تحولات وقایع اخیر افغانستان افزود: وضعیت آژیر خطر در افغانستان به صدا درآمده و باید دولتمردان ایرانی تلاش کنند هویت زبان فارسی و شاعران و نویسندگان افغانستان را از آسیبهای جدی پیش رو حفظ کنند.