به گزارش
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خراسان رضوی، کتاب «مهارتهای ارتباط موثر در سیره امام رضا (ع)» همانطور که از عنوانش پیداست، مقوله ارتباط گرفتن و تأثیرگذاری در برقراری ارتباط را در سیره و نگاه امام هشتم شیعیان مورد بررسی قرار داده است.
کتاب، سه فصل دارد. در فصل اول مبانی بحث و روشهای ارتباطی خود حضرت (ع) بررسی شده است. دو فصل بعدی بخش عملی کتاب هستند: «عوامل برقراری ارتباط مؤثر در گفتار و رفتار امام رضا (ع)» و «بازدارندههای ارتباط در گفتار و رفتار امام رضا (ع)»؛ مجموعهای از «چه باید کرد؟» و «چه نباید کرد؟»ها.
در این کتاب نویسندگان با بررسی ابواب مختلف حدیثی امام هشتم (ع) مثالهایی از احادیث رضوی در فضای ارتباطی آن حضرت آوردند و سعی کردند علاوه بر آوردن احادیث، تحلیلهایی نیز به آن بیفزایند تا با بررسی احادیث امام رضا (ع) به اهداف و روشهایی در مباحث ارتباطی دست پیدا کنند.
در بخشی از کتاب «مهارتهای ارتباط موثر در سیره امام رضا (ع)» آمده است:
از شیطان، دشمن قسمخورده انسان، معمولاً بهدلیل بداهت دشمنی او صرف نظر میشود. موانعی که در زیر خواهد آمد یا از نفس سرکش انسان ناشی میشود یا پیشکشی از جانب شیطان است که بهنوعی هر دو از درون انسان نقش بازدارندگی دارند. در کلام رضوی بهزیبایی دیگر باره به وجود این دشمن قسمخورده و آسیبهایی که بر ارتباط بین مؤمنین میگذارد، تذکر داده میشود و سپس به سایر آسیبهایی که به ارتباط بین مؤمنین عارض میشود، اشاره میشود:
«یا عَبْدَ الْعَظِیمِ أَبْلِغْ عَنِّی أَوْلِیائِی السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا یجْعَلُوا لِلشَّیطَانِ عَلَی أَنْفُسِهِمْ سَبِیلًا وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِی الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّکوتِ وَ تَرْک الْجِدَالِ فِیمَا لَا یعْنِیهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَی بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِک قُرْبَةٌ إِلَی وَ لَا یشْتَغِلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِیقِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّی آلَیتُ عَلَی نَفْسِی إِنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِک وَ أَسْخَطَ وَلِیاً مِنْ أَوْلِیائِی دَعَوْتُ اللهَ لِیعَذِّبَهُ فِی الدُّنْیا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ کانَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ...
ای عبدالعظیم، دوستان مرا از من سلام برسان و به آنان بگو در دلهای خود از برای شیطان راهی باز نکنند و آنان را امر کن به راستگویی در گفتار و ادای امانت و سکوت و ترک منازعه و جدال در کارهای بیهوده و امر کن که با یکدیگر آمیزش و رفتوآمد کنند و این عمل آنها موجب نزدیکی به من میشود. دوستان من نباید اوقات خود را به مخالفت و دشمنی با یکدیگر مشغول سازند. من با خویشتن پیمان بستهام که هر کسی مرتکب اینگونه کارها شود یا یکی از دوستانم را مورد خشم و غضب قرار دهد، از خداوند بخواهم تا وی را در دنیا به سختترین عذاب گرفتار کند و در دیگر سرا از زیانکاران باشد...»