به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) کتاب «آموزش عالی فلسفه در ایران؛ گفتمان‌های فکری، برنامه‌ریزی، آموزشی، مهارت و اشتغال» نوشته مالک شجاعی جشوقانی از سوی انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی منتشر شده است.

شجاعی جشوقانی در مقدمه کتاب با اشاره به اینکه برنامه آموزشی حلقه اتصال دانشجویان به دانش و مهارت است و چارچوبی است که دانش­ آموختگان در درون آن تخصص‌های لازم را پیدا می‌­کنند و برای ورود به بازار کار مهیا می‌­شوند می‌نویسد: «هرقدر این برنامه مهارت‌افزا، تخصص‌گرا، کاربردی‌تر و متناسب با نیازهای جاری کشور و بازار تقاضا باشد، به همان نسبت هم نظام آموزش عالی موفق‌­تر است و هم جامعه در پاسخ به نیازهایش کامیاب‌تر. بنابراین بررسی و تحلیل محتویات برنامه‌­های آموزشی فلسفه و مبانی فکری و معرفتی آن و نیز اهدافی که دنبال کرده و تحولاتی که در دوره‌­های گوناگون پیش و پس از انقلاب به آن تن داده است، به ویژه از جهت مهارت آفرینی و اشتغال دانش آموختگان هدف مطالعاتی این مطالعه است. افزون بر این، بررسی وضعیت اشتغال دانش ­آموختگان این رشته از بدو تأسیس آن و تحولاتی که تاکنون یعنی سال اجرای برنامه جاری آموزشی در عرصه اشتغال دانش­آموختگان رخ داده است، از دیگر مسائل مورد مطالعه این طرح خواهد بود. در اینجا با توجه به اینکه به لحاظ آماری عمده دانش آموختگان رشته فلسفه در مقطع کارشناسی هستند و مسئله اشتغال و مهارت عمدتا ناظر به این مقطع تحصیلی است، تمرکز اصلی طرح ناظر به مقطع کارشناسی خواهد بود.»

مولف کتاب معتقد است: امروزه کاربردی کردن دانش به رویکرد غالب در سیاست گذاری آموزش عالی تبدیل شده است. در این میان، کاربردی کردن علوم نظری از دشواری و پیچیدگی خاصی برخوردار است، زیرا تقسیم بندی علوم به نظری و کاربردی، این دو را در برابر یکدیگر قرار می‌دهد. با این حال مدت‌هاست علومی‌ همچون فیزیک، شیمی‌ و ریاضیات، که از علوم پایه محسوب می‌شوند، به کاربردی و نظری تقسیم شده و در مؤسسه‌های آموزش عالی نیز به صورت رشته‌های مجزا ارایه می‌شوند. در این میان تقسیم فلسفه به نظری و کاربردی، چندان مورد توجه قرار نگرفته است. اصطلاح فلسفه کاربردی اگرچه توسط برخی محققان به کار رفته و انجمن‌هایی نیز با این نام شکل گرفته است، اما به جریان تعریف شده ای در نظام آموزش عالی تبدیل نشده است.

به باور شجاعی جشوقانی، عوامل متعددی در غلبه این رویـکرد بـر شمرده شده است‌ که‌ از جمله آنها می‌توان به‌ اولویت داشتن تـأمین نـیازهای‌ جامعه‌ برای تربیت نیروهای متخصص، محدودیت‌ مـنابع‌ مـالی بـرای تربیت متخصصان و نیز مسئله اشتغال فارغ التـحصیلان رشـته‌های دانشگاهی اشاره‌ کرد‌.

مولف می‌نویسد: «بعد از انقلاب اسلامی‌ و به‌ویژه با سیاست‌های توسعه کمی‌وزارت علوم در ادوار مختلف و به‌ویژه در دهه هشتاد با گسترش کمی‌اعجاب‌آور دوره‌ها و گرایش‌های مختلف علوم انسانی در سراسر کشور مواجه‌ایم به گونه‌ای که رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی در کنار رشته‌هایی چون ادبیات، الهیات و فلسفه به دلیل عدم نیاز به زیرساخت‌ها و سرمایه‌گذاری خاص از سویی و عدم توجه به الزامات اشتغال و مهارت آفرینی در نگاه غالب برنامه ریزان آموزشی فلسفه در ایران - در همه نقاط کشور راه اندازی شده و این رشد کمی‌در سال‌های اخیر به توسعه دوره‌های تحصیلات تکمیلی (به‌ویژه دکتری) در سطوح مختلف شده است. نتایج «طرح پایان‌یافتة سی سال فلسفه در ایران» که در مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفة ایران تا سال 1390 انجام گرفته نشان از نوعی بحران ـ از سویی رشد کمی‌و توده وار دانشجویان فلسفه (حدود 20هزار دانشجو و افت کیفیت و کاهش شدید نرخ استاد به دانشجو (حدود 100 استاد) ـ در کیفیت آموزش  فلسفه در ایران معاصر و به تبع آن بحران مهارت‌آفرینی و اشتغال دانش آموختگان فلسفه دارد.   کتاب «آموزش عالی فلسفه در ایران؛ گفتمان‌های فکری، برنامه ریزی، آموزشی، مهارت و اشتغال» نوشته مالک شجاعی جشوقانی از سوی انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی منتشر شده است.