امیرحسین یاوری، از دوستان علیرضا وهاب علی دراین رابطه به خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان، گفت:  وهاب علی بچه مسجد سلیمان و ساکن اصفهان بود و در جنوب با افراد بزرگی از ادبیات معاصر نشست و برخاست داشت. بیست سالی بود که به اصفهان مهاجرت کرده بود. او همیشه سعی در کشف دنیای زبان و محیط اطراف به طور همزمان داشت.

یاوری با بیان اینکه سادگی و روانی و آرمانگرایی در اشعار وهاب به چشم می‌خورد، تصریح کرد: مهمترین جزو شخصیت وهاب علی شاعرانه زندگی کردن، برخورد روراست و بدون دروغ و عاری از نقاب‌های معمول روزمره بودن با محیط اطرافش بود.

وی تصریح کرد: زبان وهاب، زبانی سرشار از تناقض بود، زبانی پر از صمیمیت و واژه‌هایی دم‌دستی که رنگ و لعاب یافته و گاه با برجستگی‌هایی همراه بود.

یاوری با بیان اینکه وهاب علی هیچگاه شاعری به رسم شاعرانی که می‌شناسیم نبود، گفت: متن وهاب، وهاب بود و از زبان وهاب پر از سادگی و گفت‌و‌گو؛ ساده بود و دیرفهم چون این میزان از حقیقت دیریاب و دیر فهم بود. متن وهاب نامرسوم بود، او فردی بود که شاید در سال‌های آینده در ادبیات ایران شناخته شود. نوع نگاه وهاب به زندگی مختص خودِ او بود؛ او همواره در حال کشف کردن و پیدا کردن در محیط پیرامونش بود.

یاوری با بیان اینکه وهاب علی اشعار زیادی می‌گفت و آنها را روی کاغذهای پراکنده می‌نوشت، اظهار کرد: عده‌ای از دوستان بخشی از اشعار وهاب را جمع آوری کردند و در کتابی با عنوان «یادگار گوزن پیر» منتشر کردند اما بسیاری از اشعار وهاب از بین رفته و در دسترس نیست.

کتاب «یادگار گوزن پیر» علیرضا وهاب علی در 195 صفحه و به قیمت 33 هزار تومان ازسوی نشر افراز منتشر شد.