کورش جاهد با بیان این که یکی از کارکردهای سینما انعکاس زشتی‌های درون جامعه روی پرده سینما است؛ ولی همه سینما این نیست گفت: جنبه اجتماعی‌بودن در فیلمهای ایرانی بسیار شاخص است و تعداد کمی فیلم ساخته می‌شود که جنبه ذهنی داشته باشد.
نوآر خوشبختی سرخوشانه خانواده را به عنوان یک فضای اجتماعی امن و بی‌خطر زیر سوال برد. خانواده بر خلاف آنچه رسانه‌های جریان اصلی علاقه‌مند به تبلیغش بودند، نه پناهگاهی امن و آرام که به‌راحتی می‌توانست فضایی رعب‌آور و هولناک را رقم بزند.
پوپک رحیمی با اشاره به این که کاراکترها در «مرگ من» به همراه تماشاگران به دنبال پاسخ پرسش می‌روند، گفت: تمام تماشاگران از قرار گرفتن در جایگاه بالای اطلاعاتی و آگاهی از چیزی که کاراکترها از آن بی‌خبرند، لذت فراوانی می‌برند؛ چیزی که در نمایشنامه «مرگ من» رخ می‌دهد.
در نمایشنامه‌هایی که نوشتم به شدت به کارگردان‌های اثر تاکید می‌کنم که ارتباط خود را با تماشاگر از دست ندهند و به هر طریقی که می‌توانند مخاطب را وارد بازی خود کنند.
داوود مرادیان با اشاره به این که تحلیل فیلمهای ایرانی مناقشه برانگیز است می‌گوید: به واقع کارگردان‌های ایرانی مسلط به تکنیک‌های بهره از دوربین نیستند.
سامی آستان با اشاره به این که تفاوت الکساندر مکندریک با دیگر کارگردانان در این است که سینما را ظرف جوشش دیگر هنرها می‌داند عنوان کرد: از دید او سینما یک مفهوم یا کانسپت که ما آن را پیش روی خود بگذاریم و درباره آن بیاندیشیم نیست؛ بلکه ما جزء فیلم هستیم و باید در درون این ظرف ذوب شویم. او در آثار خود مدیوم سینما را دیگی ذوب کننده مدیوم‌های مرتبط می‌داند....
