صديقه باقرپور در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، عنوان كرد: نابينايي يكي از شايع‌ترين معلوليت‌هاي جسمي است كه اغلب درصد قابل توجهي از جمعيت يك كشور را شامل مي‌شود. نابينايان افرادي‌اند كه علاوه بر استفاده از ابزارهاي چشم‌پزشكي نظير عينك، ميزان ديد آنها كمتر از 20 درصد است.

وي نابينايي را رنج بزرگي دانست و افزود: دردناك‌تر آن است كه به مشكلات نابينايان در سطح جامعه بي‌توجهي شود. تحصيل(آموزش)، اشتغال، مسكن و ازدواج را مي‌توان از مهمترين مشكلات اين قشر و خانواده‌هايشان نام برد. متاسفانه مردم اين قشر از جامعه را آن‌گونه كه بايد، نمي‌شناسند و از استعدادها، خلاقيت‌ها و هنرهاي اين افراد بي‌اطلاعند يا حداقل تمايلي به كسب اطلاعات از اين استعدادها را ندارند و اغلب با نگاه ترحم يا به چشم يك فرد نيازمند به نابينايان مي‌نگرند.
 
مسوول كتابخانه عمومي آزادگان ساري با بيان اين كه «به طور كلي امروزه شرايط زندگي نابينايان در كشور ما بهتر شده است اما هنوز با استانداردهاي جهاني فاصله زيادي داريم» اظهار كرد: مشكلات آموزشي و پژوهشي از مسايلي‌اند كه نابينايان با آنها مواجه‌اند. كمبود مراكز آموزشي نابينايان براي آموزش مهارت‌هاي زندگي، كمبود امكانات تحصيلي از قبيل كتاب‌هاي درسي، نوارهاي درسي و برخي از امكانات ويژه مانند ماشين تايپ خط بريل(پركينز) از جمله دغدغه‌هاي افراد نابينا و خانواده‌هاي آنان به شمار مي‌روند.
 
وي ادامه داد: با وجود استعدادهاي وافر و همچنين علاقمندي اين افراد به ادامه تحصيل در سطوح بالاتر علمي، ميزان كتاب‌هاي علمي و دانشگاهي مورد نياز و قابل استفاده آنان بسيار كم و محدود است؛ به‌گونه‌اي كه اگر مقايسه‌اي بين انتشار كتاب در سطح بينايي و كتاب‌هاي بريل يا گوياي مورد استفاده اين قشر كه تنها توسط يك مركز آن هم مجتمع خدمات نابينايان رودكي انجام مي‌گيرد، صورت گيرد، مي‌توان تفاوت محسوس بين آن دو را مشاهده كرد. 

باقرپور درباره راهكارهاي كاهش مشكلات آموزشي و مطالعه‌اي نابينايان به عنوان بخشي از افراد، جامعه عنوان داشت: با توجه به رسالت بزرگ كتابخانه‌هاي عمومي مبني بر ارايه خدمات به تمام اقشار يك جامعه فارغ از نژاد، مذهب، بينا و نابينا و ...، لزوم ايجاد بخشي ويژه براي ارايه خدمات به نابينايان لازم و ضروري به نظر مي‌رسد.
 
وي متذكر شد: از سال‌هاي گذشته فعاليت‌هايي در اين زمينه صورت گرفته تا آنجا كه اكنون در اكثر استان‌هاي كشور حداقل در يك كتابخانه بخش ويژه‌ نابينايان افتتاح شده است و اكنون نيز در حال فعاليت‌اند. آغاز اين فعاليت‌ها در نگاه اول بسيار مطلوب و شايسته است اما با معيارهاي جهاني فاصله بسياري دارد كه بايد با رفع نقص‌ها و مشكلات موجود اين فاصله را كم كرد.
 
مسوول كتابخانه عمومي آزادگان ساري مسايل مبتلا به كتابخانه‌ها را مي‌توان به دو دسته كلي تقسيم كرد و توضيح داد: دسته نخست، مربوط به سياست‌گزاري‌هاي كلان كشور است كه از آن ميان مي‌توان «ايجاد راهكاره‌هاي مناسب براي اشتغال اين افراد در بخش نابينايان كتابخانه‌ها به‌دليل قابليت‌هاي مورد نياز اين بخش از كتابخانه‌ها»، «ساخت كتابخانه‌هاي ويژه با توجه به امكانات موردنياز آنان»، «تهيه منابع اطلاعاتي مناسب و به‌روز براي اين دسته از افراد»، «تعريف پست معاونتي مربوطه در ساختار تشكيلات اداري كتابخانه‌‌ها» و «استفاده از افراد نابينا به‌عنوان مشاور براي به‌كارگيري مستقيم نظرات اين دسته‌ از افراد در سياستگذاري‌هاي كلان كشور» را نام برد.

 وي كمبود امكانات تكنولوژيكي و نرم‌افزاري را در دومين دسته از مشكلات اصلي نابينايان طبقه‌بندي كرد و يادآور شد: «تجهيز كتابخانه‌‌ها به امكانات سخت‌افزاري مناسب مانند دستگاه جديد به تعداد قابل ملاحظه‌ و امانت آن براي استفاده نابينايان در كتابخانه و امكاناتي نظير دستگاه برجسته‌نگار، دستگاه ضبط و پخش صوت، دستگاه mp3 player، دستگاه چاپگر مخصوص»، «تجهيز اين دسته از كتابخانه‌ها به امكانات نرم‌افزاري مانند نرم‌افزارهاي كتابخانه‌هاي گويا، نرم‌افزارهاي جانبي استفاده از محيط رايانه و اينترنت براي اين افراد» و «تلاش متخصصان براي قابل استفاده كردن ساير نرم‌افزارهاي موجود در حوزه بينايي» از جمله راه‌كارهايي به شمار مي‌روند كه تا حد بالايي مشكلات اين قشر را برطرف خواهد كرد. 

باقرپور درباره نقش مهمي كه كتابخانه‌ها در تشويق افراد نابينا براي استفاده از كتاب‌هاي دارند، اشاره كرد و اظهار داشت: ايجاد امكانات مناسب براي رفت و آمد اين افراد، به كارگيري نشانه‌هاي لازم و ضروري در راستاي راهنمايي افراد در هنگام تردد از جمله اقداماتي‌اند كه همزمان با فراهم بودن منابع مطالعاتي نابينايان، مي‌تواند ميزان علاقه‌مندي به مطالعه و توانايي آنها براي استفاده از كتابخانه‌ها را افزايش دهد.