این مدرس زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان با اشاره به شکل گرفتن تمدن اسلامی و برخورد ایرانیان در برابر این پدیده نوظهور افزود: در خصوص نحوه پذیرش اسلام از سوی ایرانیان، اقوال مختلفی وجود دارد که برخی نظریات حاکی از پذیرش سریع دین اسلام از سوی مردمان این سرزمین است؛ برخی دیگر نیز به گذشت زمانی بیش از دو قرن برای ورود فرهنگ و تمدن اسلامی در بین ایرانیان دلالت دارد. نظریه دیگر ارتباط دو تمدن ایرانی و اسلامی را در قالب تعامل و تبادل دوسویه تعریف کرده‌اند؛ بدین معنا که هر یک از این دو تمدن، برای دیگری دستاوردها و خدمات متقابل داشته است.
وی ادامه داد: در میان اقوال و نظریات مختلف، آنچه مسلم است این است که «عدالت» و «توحید» دو دستاورد اصلی اسلام برای ایرانیان باستان بود؛ همان حلقه مفقوده‌ای که در دوران ساسانیان به‌شدت در ایران آسیب دیده بود.
مولف «سیمرغ در قاف» با طرح این پرسش که آیا تاریخ مصرف اشعار حافظ، مولانا، سعدی، فردوسی و مانند آنها به پایان رسیده یا در روزگار امروز نیز کاربرد دارند؟، تصریح کرد: شعر شاعران بزرگ ایران و خاصه حافظ، همچنان در جامعه امروز ایران کاربرد و مصداق دارد؛ چراکه حافظ در زمان خود، دردهایی را در دیوان اشعارش به نظم کشیده که غالب آنها درد امروز جامعه ما نیز هستند و روی بنیادهایی انگشت گذاشته که هنوز برای ما مساله است.
محبتی با بیان اینکه میل به فلسفه نور در اشعار حافظ مطرح است و قطعاً این فلسفه را از ایران قبل از اسلام گرفته است، عنوان کرد: حافظ، عصاره فرهنگ معنویت ایرانی را گرفته و آن را با نگاه تلفیقی خود عجین کرده است که حاصل آن حدود ۵۰۰ غزل و چند مثنوی و قصیده است که با ورود به عمق معنای آنها درمی‌یابیم دوای دردهای زمانه خودش و شاید جامعه امروز ماست.
این پژوهشگر، هنر حافظ را، استفاده مناسب مفاهیم در سنت ذکر کرد و توضیح داد: حافظ سنت را در ذهن کاتالیزور کرده و آن را تبدیل به فرهنگ خودش کرده است. مغز متفکر زبان او شعر است و تلاش کرده به زیباترین وجه پیامش را به مخاطبان انتقال دهد.
محبتی با تاکید بر اینکه شعرای ایران ثروت ملی به شمار می‌روند، اضافه کرد: بهره ما از حافظ نباید تنها به فال گرفتن باشد چون حافظ فقط متفکر تاریخ و فرهنگ دیروز نیست، بلکه باید به شخصیت و شعر او به عنوان متفکر عصر امروز هم بنگریم؛ چراکه اگر حافظ درست دیده شود، شاید کارگشاترین شاعر برای جهان امروز است.
یادآوری می‌شود، مهدی محبتی دارای تألیفات فراوانی در حوزه ادبیات فارسی در قالب کتاب، مقاله و ترجمه است. فعالیت‌های پژوهشی وی در دو حوزه عرفان‌پژوهی و نقد و نظریه‌های ادبی و بلاغت انجام شده که از مهم‌ترین آثار می‌توان به «زلف عالم‌آرا»، «بهار در بهار»، «سیمرغ در جستجوی قاف»، «از معنا تا صورت»، «قصه و قصه‌گویی در اسلام»، «کارنامه مولوی‌پژوهان»، «در جدال با خویشتن»، «پوشش و حجاب زن در ادبیات فارسی» و رمان «آینه‌های خندان» اشاره کرد.
نظر شما