م. موید در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: در نجف اشرف به دنیا آمدم. در نتیجه بیشتر با زبان تازی در ارتباط بودم. پدرم یک روحانی شیعه ایرانی بود و همواره من‌را به سوی زبان فارسی سوق می‌داد و همواره با وجود آسیب دیدن زبان فارسی خودش به دلیل اقامت طولانی در نجف، نگران فارسی آموختن من بود.

وی ادامه داد: برخلاف همسالان خود به تنها مدرسه ایرانیان در نجف رفتم و زبان فارسی را آموختم. پدرم شب‌زنده‌دار بود و شب‌ها به نیایش و مویه می‌پرداخت. آهنگ صدای او در شب تاثیر عجیبی از کودکی بر جان من گذاشت و حتی تا نوجوانی و جوانی‌ام ادامه داشت. 

این شاعر به علاقه‌اش به حوزه شعر اشاره و تصریح کرد: پدرم اندکی اهل شعر بود. هنگامی‌که احساسات من شکل گرفت به شعر خواندن روی آوردم، در عراق مجله‌های ایرانی را می‌خواندم و بعدها دیوان شاعرانی چون حافظ، سعدی و مولانا را مطالعه کردم.

وی توضیح داد: در این حوزه پدر راهنمای من بود. در کلاس هفتم نیز استاد زبان فارسی‌ام، شاه‌آبادی، مشوق من شد و من‌را به سوی شعر سوق داد. به یاد دارم روزی از ما خواست که براساس کلمات «امید»، «عشق»، «روح»، «جسم»، «صبر» و «عاقبت» متنی را بنویسیم.

م. موید به شعری که براساس این کلمات سروده بود اشاره کرد و گفت: همان زمان به جای نوشتن انشاء، نوشتم، «پشتم از عشقش خمید/ لیک با صبر و امید/ عاقبت چون او رسید/ روح در جسمم دمید» استاد شاه‌‌آبادی در پشت برگه من و با توجه به این دو بیت سروده‌ای را نوشت که ساختار شعری بسیار محکمی داشت. تفاوت بیانی آن دو کار بسیار واضح بود؛ اما برای من تشویقی به حساب آمد.

م. موید و شعر معاصر عرب
وی با تاکید بر تاثیر شعر معاصر عرب بر زبان شعری‌اش اظهار داشت: با راهنمایی‌ها و تشویق آن استاد در عرصه شعر بیشتر پیش رفتم. همچنین شعر معاصر عرب بیش از شعر معاصر فارسی بر من تاثیرگذار بود. شاعرانی چون شاکر بدرالصیاد، محمود درویش، نزار قبانی و نازک الملائکه همگی از شاعرانی بودند که شعرهای آن‌ها را مطالعه می‌کردم.

این شاعر افزود: نازک الملائکه از شاعران معاصر نیما یوشیج بود و به نوعی نیمای شعر معاصر عرب به حساب می‌آمد و او نیز در شکستن وزن شعر گام‌هایی برداشته بود.

آشنایی با ادبیات جهان
وی نکاتی را پیرامون زبان تازی مطرح کرد و ادامه داد: زبان تازی برای ترجمه متون مدرن معاصر توانمندی‌های بیشتری داشت. برهمین اساس زمانی که در عراق بودم با ادبیات معاصر جهان نیز آشنا شدم. به عنوان مثال تی. اس. الیوت یا برخی از شاعران فرانسوی را شناختم.

م.موید به بازگشتش به ایران اشاره و تصریح کرد: حدود سال ۱۳۴۰ و در ۱۸ سالگی به ایران بازگشتم. در ایران برای آن‌که زبان تازی را فراموش نکنم به تکمیل آن پرداختم و توانستم به این زبان تسلط یابم.

در کلاسیک و نیمایی ناتوان نیستم
شاعر مجموعه شعر «مگر با لبخند ماه» درباره شعر معاصر ایران و بهترین‌های آن اظهار داشت: اگرچه خودم را در حوزه شعر کلاسیک و نیمایی ناتوان نمی‌دانم و کارهای درخشانی در این حوزه‌ها دارم، اما شخصا به دنبال شعر سپید هستم و تنها وزن جامع را برای شعر قائلم.

وی در ادامه توضیح داد: بر همین اساس در شعر معاصر به‌نظر من احمد شاملو منهای عقاید فکری و ایدئولوژیکی‌اش، حرف نخست را می‌زند و می‌توانم از میان اشعار او ۳۰ صفحه شعر ناب استخراج کنم. فروغ فرخ‌زاد و سهراب سپهری با شعرهای سپیدش نیز تاثیرات بسیاری بر من گذاشتند. 

موج‌نو و بیژن الهی
م.موید به شاعران موج نو اشاره و تشریح کرد: در میان این شاعران بیژن الهی هم از نظر شخصیت و تدین محرمانه‌اش و هم نگاهش به ادبیات و زبان معاصر، تاثیر بسیاری بر من گذاشت. گرچه در ساخت شعر با او موافق نبودم، اما تا پیش از مرگش ارتباط نزدیکی با این شاعر داشتم.

وی درباره تفاوت نگاه خود با الهی به ساخت شعر افزود: من معتقدم شعر باید خودش بیاید و شاعر آن‌را به بهترین وجه عرضه کند. به عبارت دیگر شاعر یا می‌تواند شعر را به بهترین وجه عرضه کند یا آن شعر را نابود می‌کند. 

«به سپیدی تاج‌محل» منتشر می‌شود
این شاعر در پایان از انتشار مجموعه شعر جدیدش خبر دارد و گفت: چندی پیش دفتر شعر «سه بار می‌گویم گل سرخ» در ۱۵۰ صفحه توسط انتشارات فصل پنجم از من منتشر شد. در حال حاضر نیز توسط نشر داستان‌سرا مجموعه شعری با عنوان «به سپیدی تاج محل» را در دست انتشار دارم. این دفتر سوگواره‌های من برای یکی از دوستانم را شامل می‌شود و حجمی حدود ۴۰ صفحه دارد.

محمدحسین مهدوی(م.موید)، از مادری رودسری و پدری لاهیجی، در هفتم تیر سال ۱۳۲۲ متولد شد. وی از چهارده سالگی به سرودن شعر پرداخت. نخستین شعر خود را در مجله ادبی «خوشه» چاپ کرد و سپس آثار بیشتری از او در «جزوه شعر» و همچنین مجله «فردوسی» در طول سال‌های دهه ۴۰ انتشار یافت.

در زمینه شعر مجموعه‌های «مگر با لبخند ماه»، «گلی اما آفتابگردان»، «تو کجاست؟»، «سیماب‌های سیمین»، «پروانه بی‌خویشی من»، «بی‌خوانش پرندگان» و مجموعه نثر «حسین علی» تاکنون از موید به چاپ رسیده است.

مجموعه شعر «گلی اما آفتابگردان» او در سال ۱۳۸۲ توسط نشر کارنامه جایزه مجموعه شعر برگزیده سال را به خود اختصاص داد.