به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، مراسم بزرگداشت منوچهر ستوده، شب گذشته(دوشنبه، دوم خرداد)، در هشتاد‌و‌سومين شب بخارا در تالار باستانی پاریزی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران برگزار شد.
 
در ابتدي اين مراسم علي دهباشي، گفت: آقاي ستوده شناخته‌شده‌تر از آن است كه به معرفي نياز داشته باشد.
 
وي در ادامه به ارايه گزارشي از زندگي اين استاد زبان و ادبيات فارسي پرداخت. به گفته وی، همه تحقيقات استاد ستوده نشانه دلبستگي كم‌نظير ايشان به تاريخ و تمدن و فرهنگ ايراني است.  دهباشی تاکید کرد: چه دلپذير و ماندگار است كه اين زندگي سهم ايشان بوده است.

در ادامه اين نشست عبدالرحمان عمادي نيز با يادآوري خاطرات و سابقه دوستي‌ خود با زنده‌ياد ايرج افشار و استاد ستوده توضيح داد: منوچهر ستوده به جهت نوع زندگي و كتاب‌هايش براي نسل جوان يك نمونه از انسان جالب است. 

وي افزود: ايشان از آستارا تا استرآباد، يعني تمام البرز كوه را مبناي يكي از تحقيقاتش انتخاب كرده است. اينكه يك ايراني به چنين كار بزرگي دست زده است، واقعا موضوعي جالب و درخور توجه است و نشان مي‌دهد كه ايراني خود را لايق چنين تحقيق وسيعي درباره البرز كوه ديده است.

اين زبانشناس همچنين با اشاره به عظمت سلسله جبال البرز و اهميت آن در تاريخ و جغرافيا و ادبيات باستاني و سنتي ايران اضافه كرد: البرز كوه از وجوه مختلف، سلسله جبالي استثنايي است. اين كوه نخستين و بلندترين كوه ايران زمين و مبناي وقوع ماجراها و قصه‌هاي بسياري بوده است. 

عمادي در ادامه گفت: آقاي ستوده بدون استفاده از منبع و ماخذ آثارش را مي‌نوشت و فقط با اتكا به مستندات زنده پژوهش مي‌كرد. او مي‌خواست ثابت كند كه يك دانشمند ايراني از دانشمند خارجي نه تنها چيزي كم ندارد، كه تواناتر هم هست. 

نويسنده «دوازده گل بهاري» تصريح كرد: مرحوم افشار كه در بسياري از سفرها با من و آقاي ستوده همراهي مي‌كرد، ايشان را «ابر رهبر» ناميد .. ايشان نخستين كسي بودند كه «فرهنگ گيلكي» را تدوين كردند. 

وي به بيان خاطره‌اي از رويت يك سنگ نوشته در منطقه‌اي از كوه‌هاي «شروين» رشته كوه البزر اشاره كرد و گفت: آقاي ستوده همواره متعادل بود. او هيچگاه تند راه نمي‌رفت و بر همين منوال نيز آثارش را مي‌نوشت، اين در حالي است كه ما ايرانيان به دقت كردن و عميق شدن در موضوعات كمتر عادت داريم.

هوشنگ دولت‌آبادي كه سخنران ديگر اين برنامه بود، در ادامه سخنان عمادي، با بيان خاطره‌اي درباره منوچهر ستوده، به ويژگي‌های خاص كار حرفه‌ای ستوده اشاره كرد و گفت: استاد ستوده از جزييات و اشياي هر مكاني كه عبور مي‌كرد، عكس مي‌گرفت و اطلاعاتي به دست مي‌آورد. دقت نظر ايشان در اين باره عجيب بود. 

وي افزود: آقاي ستوده در طبيعت مستحيل مي‌شد و مجموعه عكس‌هاي او، از گنجينه‌هاست. يكي از آثار ايشان با نام «ديدني‌هاي ايران» براي گردشگران خارجي بهترين منبع و راهنما به شمار مي‌آيد.
 
دولت‌آبادي در پايان گفت: آقاي ستوده به وقت و ساعت اعتقادي نداشت و خيلي ساده مي‌گفت:" هر وقت گرسنه مي‌شويد، ظهر است و موقعي كه خوابتان مي‌گيرد، حتما شب شده." من فكر مي‌كنم ايشان همانگونه كه در زمان معاصر جانشيني ندارند، براي آيندگان هم بي‌رقيب خواهند ماند.

بخش بعدی اين مراسم به سخنراني ستوده اختصاص داشت. او درباره انگيزه‌هايش از نگارش بيش از 60 جلد كتاب در زمينه تاريخ، فرهنگ و جغرافياي ايرانی، اين‌گونه گفت: راهي كه من رفتم، شايد رفتنش براي همه مقدور باشد، ولي ادامه دادنش مشروط به حركت باطني و دروني است.

وي افزود: من مرد شهر نيستم و از شهر گريزانم و مي‌توانم به جرات بگويم كه رفتن ما براي تحقيق به البرزكوه و مناطق ديگر، به هيچ وجه گردش نبود؛ بلكه كار ما شبيه ديوانگاني بود كه زنجير پاره كرده‌اند.

ستوده همچنين گفت: من هم در ييلاق و هم در قشلاق با طبيعت سر و كار دارم. در طبيعت رازهايي نهفته است كه بايد با آن‌ها همزبان شوي تا بتواني از سر مخفي حيات چيزي بفهمي. 

اين ايرانشناس پيشكسوت، در پايان گفت: سفارش من به نسل جوان اين است كه كتاب را زمين نگذارند و كتاب خواندن را فراموش نكنند. كتاب نتيجه زحمت و كوشش گذشتگان ماست و گنجي بسيار باارزش است. 

بخش پاياني اين مراسم به پخش فيلمي مستند درباره زندگي و آثار منوچهر ستوده به كارگرداني سيدجواد ميرهاشمي اختصاص داشت.