اردیبهشت ماه سال 1393، در جمع منتقدین آثار دکتر سید جواد طباطبایی، فرد معمم و با متانتی بود با نام دکتر داود فیرحی که با ابراز ارادت به استاد خویش در کمال احترام، نقدهای خود را ارائه کرد. به یادم می‌آید از طرز نقد دیگر اساتید کمی متاثر شده بود. شاید برای هرکسی در وادی نقد علوم انسانی وارد می‌شود سخنان ایشان در آن جلسه می‌تواند به مانند کلاس درسی باشد.
 

بهمن 1396، به سمت کتابخانه دانشگاه تهران می‌رفتم تا پس از چند نامه‌ای که از دانشگاه شیراز گرفته بودم بتوانم نسخه‌ای خطی را برای پژوهشی که در حال انجام بودم تحویل بگیرم، او را در کنار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دیدم و فرصت را مناسب دیدم تا برای ابراز ارادت و  طرح سوال‌هایم در مورد تاریخ علم سیاست به سمت ایشان بروم. پس از کمی دستپاچگی و اینکه خودم را معرفی کردم و گفتم آثار ایشان را خوانده‌ام وقتی خواستم تا بیشتر بتوانم از محضرشان استفاده کنم. و این شروع  شاگردی من در محضر ایشان بود . در این سال‌ها بارها از دانش و راهنمایی‌های ایشان استفاده کردم بی‌آنکه دانشجوی مستقیم ایشان باشم و این گشاده‌رویی و دور از تکبر ایشان برای کمک به دانشجویی که هیج منفعت علمی و مالی برای ایشان نداشت خود از سجایای بزرگ اخلاقی ایشان بود.
 

برای من به خاطر پژوهشی که درباره علم سیاست سال‌هاست در حال تکمیل آن هستم همیشه در کنار آثار  اساتید مبرز علم تاریخ بر خود واجب دانسته‌ام تا از آثار اساتید علم سیاست هم بهره‌مند شوم، آثار مرحوم  دکتر داود فیرحی استاد تمام دانشگاه تهران  از اثرگذارترین آن‌ها بوده است و  همیشه توجه مرا به خود جلب می کرده، بی‌گمان دانشجویان علم تاریخ  و دیگر علوم انسانی در ایران محتاج به آثار  او  هستند؛ کتاب‌هایی همچون تاریخ تحولات دولت در اسلام، آستانه تجدد در شرح تنبیه الامه و تنزیه المله، فقه و سیاست در ایران معاصر و... باید در هر کتابخانه‌ای باشد، او شاید به دیار باقی شتافته است اما با آثار ماندگارش، همیشه یادش در میان دانشجویان و جویندگان علم جاودان خواهد ماند. در این مجال در مجموع می‌توانم بگویم، فقدان ایشان برای علم سیاست در ایران خسران جبران ناپذیری است و نمی‌دانم باید چندسال صبر کنیم تا عالمی همچون ایشان، برای نظام دانشگاهی ایران تربیت شود. اعتراف می‌کنم شاید سنگین‌ترین ضربه بیماری منحوس کرونا به علوم انسانی تا به امروز درگذشت استاد فیرحی بوده است.

 

گفت کسی خواجه سنایی بمرد 

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد