سهيل محمودي در ششمين نشست علمي پژوهشي بخش شعر و هيات نمايشگاه قرآن تصريح كرد: ترجمه قرآن به شعر، يكي از بدترين اتفاقات روزگار ماست چرا كه ترجمه متون مقدس مثل قرآن، نهجالبلاغه به شعر، در حقيقت جفا به متن آنهاست.
محمودي ادامه داد: بيش از 1000 سال است كه بزرگان ادبيات، اينكار را نكردهاند در حالي كه ناتوان هم نبودهاند اما ميدانستند جايگاه كلام قرآن با انتقال به زبان شعر خدشهدار ميشود.
اين شاعر همچنين اظهار داشت: البته قرآن به زيبايي در اشعار شاعران بزرگ ما نمود دارد و در عمق كلام آنها نفوذ پيدا كردهاست. مثلا سعدي غزل عاشقانه ميسرايد اما بن مايه و ذات آن شعر، انديشههاي وحياني است كه در عمق جان سعدي نفوذ كرده كه اين ميتواند همان «تلميح» باشد.
وي با بيان اينكه دميدن انديشههاي والاي عرفاني و وحياني در متن شعر بسيار مهم است، افزود: متاسفانه برخي از توليدات هنري و ادبي ما اينگونه نبودهاند و اميدوارم بتوانيم با «نقد از خود»، فضاي توليدات فرهنگي خود را به سوي خلاقيت و عمق بخشي پيش ببريم تا آنچه در انديشههاي وحياني وجود دارد، در ذات يك اثر ديدهشود.
محمودي ضمن تمجيد از شعر شاعران معاصري مانند دكتر طاهره صفارزاده بيان داشت: عمق انديشههاي ديني و قرآني در آثار خانم دكتر صفارزاده نمود دارد، اميدواريم جوانان هم با تاسي به اين بزرگ، به استفاده بهينه از واژهها و كلمات همت گمارند.
نظر شما