او جهت کسب علم بیشتر به کشورهای عراق و ترکیه و شهرهای کردنشین ایران مهاجرت کرده و در ایران نیز چون با ظلم و ستم حکام محلی و حکومت قاجار مخالف بوده؛ بارها تحت تعقیب قرار گرفته و به خارج از زادگاهش مسافرت کرده است.
میرزا شفیع سه برادر به نام‌های «میرزا لطف‌اله» و «حبیب‌اله» و «فیض‌اله» و دو خواهر داشت. همسر وی خورشید خانم دختر ملا عنایت خواهر ملا نشات پاوه‌ای بود که دارای سه پسر به نام‌های «محمود»، «محمد» و «محمد توفیق» بود که محمد توفیق در سال ۱۳۴۵ شمسی در سن ۸۵ سالگی فوت کرد. او هم دارای چهار پسر و چهار دختر است و «محمد خالدی مکی» کوچکترین فرزند این خانواده است.
محمد خالدی‌مکی، گردآورنده و تدوینگر کتاب «دیوانوو میرزا شه‌فیعی پاوه‌ئی»
میرزا شفیع اشعار زیادی سروده، اما به دلایل زیادی از بین رفته‌اند و اندک آثار باقیمانده از او بیشتر به زبان اورامی و تعدادی کمی هم فارسی است و از کلمات عربی هم استفاده کرده است.
خداشناسی و مناجات به درگاه خدا، اوصاف پیغمبر (ص) و صالحین خدا، اشعار عرفانی، عاشقی و عشق و به وطن و زادگاه، نصایح و پند، توصیف جغرافیایی و گردشگری اورامانات و پاوه و … از جمله مضامین اشعار اوست.
طبق نسخه خطی برادر بزرگش میرزا لطف‌اله که به جای مانده است، میرزا شفیع در ماه جمادی الاخر سنه ۱۳۰۹ هجری قمری در سن ۶۹ سالگی در «چمچمال» نزدیک کرکوک فوت کرده و در همانجا به خاک سپرده شد.
مولف کتاب «دیوانوو میرزا شه‌فیعی پاوه‌ئی» محمد خالدی‌مکی از فرهنگیان پاوه است. این کتاب ازسوی انتشارات «ئارو» در این شهرستان در ۳۸۹ صفحه چاپ و منتشر شده است.
نظر شما