به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) این رمان برای نخستین بار سال 1380 از سوی نشر مرکز منتشر شد. شخصیت اصلی و راوی این اثر زنی به نام «کلاریس آیوازیان» است و با خانواده خود که از اقلیت‌ مذهبی مسیحی‌اند در آبادان به سر می‌برد. 

هرچند «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» برخی منتقدان این اثر را در مرز بین گونه عامه‌پسنده و  داستان نخبه‌گرا می‌دانند و معتقدند این رمان از لحاظ پرداخت و تکنیک روایی نقطه عطفی در ادبیات داستانی است. 

در بخشی از این رمان می‌خوانیم:«پرده را کشیدم و دوباره رفتم کنار آرتوش نشستم. «سیمونیان را می‌شناسی؟» گفت: «امیل سیمونیان؟» از زیر یکی از تشکچه های راحتی لنگه جوراب چرکی را کشیدم. مال آرمن بود. «اسم کوچکش را نمی دانم.» بعد یادم افتاد که شاید هم خودش باشد. «اسم دخترش امیلی است.» روزنامه ورق خورد. «از مسجد سلیمان منتقل شده قسمت ما. زنش مرده. با مادر و دخترش زندگی می‌کند. بعد از گارنیک چشممان به این یکی روشن.» به روزنامه نگاه کردم، منتظر که حرفش را ادامه بدهد. خبری که نشد لنگه جوراب به دست رفتم توی راحتی چرم سبز، کنار پنجره نشستم. چند لحظه بعد به صدای یکنواخت کولر ها گوش دادم...»

چاپ پنجاه و یکم رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم»، در 296 صفحه، با شمارگان یک‌هزار و 800 نسخه و بهای 14 هزار و 500 تومان از سوی نشر مرکز منتشر شده است.