به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سال گذشته سومین مجلد از سه‌گانه میرجلال‌الدین کزازی درباره حافظ با عنوان «چراغی در باد» از سوی نشر قطره منتشر شد. پیش‌تر نیز جلد نخست و دوم این مجموعه با عنوان‌های «دیر مغان» و «پند و پیوند» به چاپ رسیده بود.

این سه‌گانه، گزارش و بررسی غزل‌های حافظ از دو دیدگاه زیبا‌شناسی و باورشناسی است. در هر جلد ۲۰ غزل حافظ از ابتدای دیوان توسط کزازی گزینش و بر طبق آن دو دیدگاه بررسی و گزارش شده‌اند.

به بهانه روز بزرگداشت حافظ، گفت‌و‌گویی کوتاه داشتیم با کزازی و دیدگاه او را درباره چند و چون حافظ ‌پژوهی‌ها و تفاوت آن‌ها با آن‌چه او در این سه‌گانه انجام داده است، جویا شدیم.

کزازی گفت: می‌انگارم هر پژوهش دیگری که در زمینه حافظ‌ شناسی انجام شود با دو معیار زیباشناسی و باورشناسی پیوند خواهد داشت. 

وی در ادامه توضیح داد: آن‌چه غزل‌های حافظ را آب، تاب، شور و شرار بخشیده و آن‌را از غزل‌های دیگران فراتر برده است یا به زیبایی‌های ادبی ، نغزی و نازکی‌های سخن خواجه بازمی‌گردد یا به اندیشه‌ها و آزمون‌های او که در غزل‌هایش بازتاب یافته است.

این پژوهشگر افزود: به عبارت دیگر هنر شگرف حافظ آن است که اندیشه‌ها و آزمون‌های خود را در شیواترین و شکوه‌مندترین شیوه‌ای که می‌توان در می‌پیوندد و در سروده‌های خود باز می‌نماید.

وی معتقد است حتی اگر این اندیشه و آزمون نوآیین نباشد و خواجه آن‌را از دیگران برگرفته باشد، جادوی سخن حافظ از آن اندیشه و آزمون شناخته و از پیش دانسته و پیش پا افتاده، آزمون و اندیشه‌ای شگرف، نوآیین و بی‌پیشینه می‌سازد.

کزازی به دیدگاهش درباره غزل‌های حافظ اشاره و تشریح کرد: غزل‌های حافظ از دید من نغزترین نمونه و بُراترین برهان در این دیدگاه و انگاره است و البته هنر در این‌جا چگونه گفتن است. آن‌چه سرنوشت سخن را شالوده می‌ریزد و رقم می‌زند چگونگی بازگفت اندیشه و نه خود آن اندیشه است.

وی در پایان افزود: حافظ گهگاه اندیشه‌ یا آزمونی شاعرانه را از سخنوران پیشین می‌ستاند، اما آن‌را آن‌چنان نغز و نوآیین باز می‌گیرد که آن اندیشه را از آن پس به خود ویژه می‌دارد یا از آن خویش می‌گرداند.

۲۰ مهر در تقویم رسمی کشور، روز بزرگداشت حافظ نام‌گذاری شده است.