سه‌شنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۰ - ۱۱:۲۵
تاکید خطیبی بر آثار نولدکه، سعید نفیسی، جلال خالقی مطلق

ابوالفضل خطیبی، شاهنامه‌پژوه، معتقد است در میان آثار و تحلیل‌هایی که درباره «شاهنامه فردوسی» تاکنون نوشته شده است، دوکتاب «حماسه ملی ایران» و «یادداشت‌های شاهنامه» به دلیل ارائه نگاهی نو و دیدگاه‌هایی جدید جزو برترین آثار منتشر شده هستند.

خطیبی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: به‌نظر من کتاب «ح‍م‍اس‍ه‌ م‍ل‍ی‌ ای‍ران» نوشته‌ «ت‍ئ‍ودور ن‍ول‍دک‍ه»*‌ با ت‍رج‍م‍ه‌ ب‍زرگ‌ ع‍ل‍وی‌ و م‍ق‍دم‍ه‌ س‍ع‍ی‍د ن‍ف‍ی‍س‍ی‌ یکی از جامع‌ترین آثاری است که درباره «شاهنامه» نوشته شده است. این اثر درباره هر موضوعی در شاهنامه دیدگاهی را مطرح یا بحث کرده و هنوز پس از گذشت یک قرن از تالیف، مباحثش کهنه تلقی نمی‌شود.

وی در ادامه توضیح داد: به عنوان مثال نولدکه معتقد است فردوسی «شاهنامه» را بر مبنای متن منثور «شاهنامه ابومنصوری»* سروده و در حقیقت این متن را به نظم درآورده است. این دیدگاه هنوز پابرجاست. در دیگر موارد نیز نظریه‌های کم‌نظیری را مطرح می‌کند.

این پژوهش‌گر به تمامی آثار جلال خالقی‌مطلق اشاره و تشریح کرد: تمامی آثار و تحلیل‌هایی که خالقی‌مطلق از داستان‌های شاهنامه در مقالات متعدد نوشته است جزو آثار ماندگار منتشر شده درباره «شاهنامه» هستند. به ویژه کتاب «یادداشت‌های شاهنامه» که در چهار جلد به‌طور کامل نظریه‌ها و نکات هر داستان و هر بیت را ارائه می‌کند.

وی افزود: خالقی‌مطلق از داستان‌های شاهنامه برداشت‌ها و تحلیل‌های نویی را ارائه می‌کند. نگاه جدید او به شاهنامه راه‌گشای مناسبی در درک بیشتر این شاهکار ادبی است.

خطیبی درباره ضرورت گسترش پژوهش‌ها در ارتباط با شاهنامه اظهار داشت: تاکنون پژوهش جدی درباره تلفیق داستان‌های اوستایی با داستان‌هایی که منشاء اشکانی(مانند داستان‌ رستم) دارند و چگونگی تلفیق آن‌ها صورت نگرفته است.

وی در پایان یادآور شد: این موضوع همواره دغدغه جدی ذهن من بوده است و امیدوارم بتوانم پژوهشی را در این حوزه آغاز کنم.

* تئودور نولدکه (۱۸۳۶–۱۹۳۰) خاورشناس آلمانی و از مترجمان قرآن به زبان آلمانی است. او در زبان‌های سامی(عربی، سریانی، عبری و آرامی) و همچنین زبان فارسی تخصص داشت.

«تاریخ قرآن»، «زندگانی محمد(ص)»، «تاریخ ایرانیان و عرب‌ها در زمان ساسانیان»، «حماسه ملی ایران» و «اساس زبان‌شناسی ایران» از جمله آثار اوست.

*شاهنامه ابومنصوری به دستور و سرمایه ابومنصور محمد بن عبدالرزاق طوسی فراهم شد. این شاهنامه به تاریخ گذشته ایران پیش از اسلام می‌پرداخت. اصل کتاب از بین رفته؛ اما مقدمه آن که حدود پانزده صفحه است، از رهگذر برخی نسخه‌های خطی قدیمی باقی مانده ‌است. این شاهنامه برگرفته از شاهنامه ابوالموید بلخی و خدای‌نامه‌های ایران باستان بوده‌است. بنا بر نظر نولدکه، فردوسی شاهنامه ابومنصوری را به نظم درآورده است.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.

برگزیده

پربازدیدترین

تازه‌ها

اخبار مرتبط