وفي در گفت‌و‌گو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) درباره «ديوان پروين اعتصامي» و ويژگي‌هاي آن براي بازنويسي گفت: ديوان اعتصامي سرشار از قصه‌ها و حكايت‌هاي شيرين، قابل درك و ملموس است. از سوي ديگر جنبه روايي و داستان‌گونه آن به جذابيت اين اثر مي‌افزايد. البته اين اثر كاري معاصر به‌حساب مي‌آيد. 

وي درباره چگونگي انتخاب حكايت‌هاي دیوان پروین براي بازنويسي گفت: طبق روند كلي مجموعه بايد بازنويسي كار در 90 صفحه صورت مي‌گرفت. بنابراين با توجه به تعداد صفحات كتاب حكايت‌ها را انتخاب كردم. اما دليل ديگر انتخاب حكايت‌ها نيز بررسي آن‌ها از منظر جذابيت و طولاني و كسل‌كننده نبودن آن‌ها بود.

اين نويسنده در توضيح نحوه بانويسي‌اش از اثر اظهار داشت: هدف كلي مجموعه بازنويسي براي نوجوانان بود. دبير مجموعه آقاي يوسف عليخاني نيز بر اين امر تاكيد كرده بود. بر همين اساس و با توجه به اين‌كه ديوان «پروين اعتصامي» زبان، لغات و ساختاري بسيار دشوار ندارد، بيش‌ترين كار من در بازنويسي اين اثر ساد‌نويسي و نثرنويسي شعرها و حكايت‌ها بود.

وي افزود: براي جذاب‌تر شدن اثر پند و اندرزها را حذف كردم و به اصل مطلب دور از درازگويي‌ها پرداختم. معتقدم مطالب و داستان‌هايي كه از منظر آموزندگي ارائه مي‌شوند براي كودكان و نوجوانان بسيار خسته‌كننده خواهند بود.

وفي با تاكيد بر خارج نشدن از فضاي داستان‌ها در طول بازنويسي يادآور شد: مي‌توانم بگويم بيش از ۹۰ درصد بازنويسي به اصل اثر وفادار بوده‌ام، چراكه از خط اصلي داستان‌ها خارج نشدم و بيش‌تر سعي كردم شعرها را در قالب داستاني ساده بنويسم.

فریبا وفی نويسنده و منتقد ادبي متولد بهمن ۱۳۴۱ در تبريز است. از نوجوانی به داستان‌نویسی علاقه‌مند بوده و چند داستان کوتاهش در گاه‌نامه‌های ادبی، و مجلات آدینه، دنیای سخن، چیستا و مجله زنان منتشر شده است.

او نخستين داستان جدی خود را با عنوان «راحت شدی پدر» در سال ۱۳۶۷ در مجله آدینه منتشر كرد. وفی این داستان را «خودجوش‌ترین» داستانش می‌داند.

نخستین مجموعه داستان‌های کوتاه او با عنوان «در عمق صحنه» در سال ۱۳۷۵ و دومین مجموعه، با عنوان «حتی وقتی می‌خندیم» در سال ۱۳۷۸منتشر شد.

همچنين نخستین رمان او «پرنده من» در سال ۱۳۸۱ منتشر شد و مورد استقبال منتقدان قرار گرفت. این کتاب برنده جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۱، جایزه سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری و جایزه دومین دوره جایزه ادبی یلدا، و از سوی بنیاد جایزه ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان تقدير شده است.

رمان سوم او «رویای تبت» که در سال ۱۳۸۴ منتشر شد و چندین جایزه از جمله جایزه بهترین رمان هوشنگ گلشیری و مهرگان ادب را دریافت کرد، تا سال ۱۳۸۶ به چاپ چهارم رسید.