به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) کارگاه «قصه‌پردازی برای آثار» به عنوان سرآغاز چهارمین دوره مسابقه راهنمایان موزه، با هدف آشنایی بیش‌تر کارکنان موزه‌ها و راهنمایان موزه و گردشگری با حضور مصطفی رحماندوست، شاعر، نویسنده و مترجم، صبح امروز(دوشنبه۱۱ اسفند93) در کتابخانه و موزه ملی ملک برگزار شد.
 
مصطفی رحماندوست در ابتدا ضمن ارائه توضیحاتی درباره این کارگاه آموزشی گفت: سال گذشته به این فکر افتادیم که موزه‌ها باید از حالت منفعل بودن به حالت اکتیو درآیند. مبتکر این ایده مدیران موزه ملک بودند.
 
وی افزود: 15 سال پیش در مجله رشد بخشی به عنوان معرفی موزه‌ها داشتیم. در آن بخش برای یک شی‌ء قصه‌پردازی می‌کردیم و در قالب آن موزه را به مخاطب معرفی می‌کردیم. اما مدیران موزه ملک به این فکر افتادند که برای هر شیء یک داستان درست کنیم و شیوه داستان گفتن و قصه گویی را برای مربیان بیان کنیم لذا این کارگاه را برگزار کردیم.
 
رحماندوست در ادامه با اشاره به اهمیت و تاثیر شگرف قصه‌گویی گفت: قصه‌پردازی کاری است که همه ما به طور روزمره و به صورت ناخودآگاه انجام می‌دهیم. بسیاری از این قصه‌ها در قالب ادبیات عامیانه نسل به نسل در میان ما انتقال پیدا کرده است.
 
وی ادامه داد: شعرها و ترانه‌ها هم مانند قصه‌ها در ذهن ما ماندگارند. میزان تاثیر این موارد آن چنان زیاد است که زمانی که جنین در رحم مادر است نیز از شعرها و قصه‌ها و سخنان مادرش تاثیر می‌پذیرد.
 
شاعر «صد دانه یاقوت» افزود: آشناترین و نزدیک‌ترین صدایی که جنین می‌شنود صدای مادرش است. به همین دلیل است که در آئین ما می‌گویند اگر مادری با صدای بلند قرآن بخواند بر روی جنین درون رحمش تاثیر می‌گذارد.
 
وی گفت: البته میزان ماندگاری و تاثیر ادبیات عامیانه بسیار بیشتر از ترانه‌هاست. زیرا ادبیات عامیانه ماندگار است و به تدریج درونی می‌شود درحالیکه ترانه‌ها به مرور زمان قدیمی و به تدیرج فراموش می‌شوند و ترانه دیگری جایگزین آنها می‌شود.
 
رحماندوست اضافه کرد: امروزه در دنیا موسیقی‌های کلاسیک مانند بتهوون را برای کودکان به شکلی ساده درآورده‌اند تا بچه‌ها بتوانند در هر سنی مثلا 0 تا 2 سالگی، 2 تا 4 سالگی و ... از آن استفاده کنند.
 
وی در ادامه به اهمیت نزدیک بودن اعضای خانواده و وجود ارتباطات صمیامانه بین آنها اشاره کرد و گفت: من در پایان برخی از کتاب‌هایی که برای کودکان نوشته‌ام از والدین خواسته‌ام تا بعد از پایان خواندن داستان برای فرزندشان چند دقیقه با او درباره داستان صحبت کنند و نظرات او را جویا شوند.
 
رحماندست افزود: بعد از اینکه بازخورد این کار را بررسی کردم متوجه شدم این کار سبب شده میزان ارتباط اعضای خانواده با یکدیگر افزایش پیدا کند. در زمان گذشته خانه‌ها بسیار بزرگتر بودند اما ارتباطات بین اعضای خانواده بسیار بیشتر و صمیمی‌تر بود درحالی‌که امروزه وسعت خانه‌ها کمتر شده اما از یکدیگر دور شده‌ایم.
 
وی افزود: قصه‌گویی یک رسانه تاثیرگذار است. این رسانه تاثیرگذار می‌تواند به خدمت موزه‌ها هم درآید. اگر بتوانیم از مسیر رسانه‌ها بگوییم که اشیاء چقدر مهم‌اند، می‌توانیم اهمیت شیء مورد نظر و خودمان به عنوان حافظ آن شیء را بیان کنیم.
 
 رحماندوست تصریح کرد: قصه‌گو باید به گونه‌ای رفتار کند در مخاطب ایجاد رغبت کند. قصه پردازی می‌تواند به شیء بی جان، جان دهد. قصه‌گو باید به گونه‌ای رفتار کند تا مخاطب گذشته‌اش را فراموش کند و قصه‌گو را به عنوان میراث‌دار این گذشته به رسمیت بشناسد.
 
وی ادامه داد: در واقع کتاب یک موجود زنده است. قصه‌گویی راهی است برای جان بخشی به اجزای بی‌جانی که شما مجبورید ثابت کنید که زنده‌اند و این کار را باید با لحن و گفتار و برخورد و رفتارتان به مخاطب منتقل کنید.