زاهدي به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: آموزش ربطي به توانايي موسيقيدان ندارد يعني كسي كه آموزش آواز مي‌دهد ممكن است به اندازه يك آوازخوان خوب بخواند ولي نتواند به خوبي درس دهد.

وي ادامه داد: مشكل اين جا است هر فردي كه در هر رشته‌اي موفق است فكر مي‌كند مدرس خوبي هست. افرادي را مي‌شناسم كه شاگردان آنان بهتر از خودشان درس مي‌دهند؛‌ آموزش دادن يك فن است. برخي از استادان خود را ملزم به توضيح برخي نكات نمي‌دانند چون خود به اين مسايل اشراف دارند.

زاهدي افزود: پس فردي كه نوازنده خوبي است لزوما بهترين مدرس نيست؛ به ويژه در حال حاضر كه آموزش در كشور ما براساس آموخته‌هاي غربي است و آموزش آموخته‌هاي شرقي مطلقا وجود ندارد. آموزش به شيوه غربي را مي‌توان براي انبوه شاگردان به كار برد ولي آموزش شرقي نيازمند آموزش فرد به فرد است يعني فقط استاد و شاگرد.

زاهدي توضيح داد: شيوه شرقي در آموزش سينه به سينه و زانو به زانو است. يكي از ويژگي‌هاي مهم آموزش موسيقي ايراني اين است كه شاگرد مي‌تواند ذهن به ذهن در خدمت استاد باشد. حتي از او پرسش نكند ولي از محضر او بهره ببرد. 

وي معتقد است: در شيوه غربي شاگرد موسيقي را براي دانستن موسيقي ياد مي‌گيرد؛ ولي در شيوه شرقي موسيقي براي چيزي فراتر از موسيقي، يعني تكامل، آموزش ديده مي‌شود و هر چه كمال انساني افزايش پيدا كند درک موسيقي افزايش مي‌يابد. 

وي گفت: اين تكامل ربطي به موسيقي‌ای كه ياد مي‌دهند ندارد. بنابراين ممكن است در آموزش غربي شما شاگرداني را ببينيد كه شخصيت كاملي داشته باشند؛ ولي این شخصیت از موسيقي نيست از فرهنگ او است.

زاهدي با بيان اينكه موسيقي ايراني مستقيما كمال بخش است و اصلا نمي‌توان از طريق كتاب تعليم داد، اضافه كرد: آثاري كه غربي‌ها مي‌نويسند موفق‌تر است به دليل اينكه موسيقي غربي در كتاب جا مي‌گيرد و ظرف و مظروف آن يكي است. ولي غير ممكن است شيوه اصیل موسیقی بدون استاد آموزش داده شود.

وي توضيح داد: در حال حاضر با تقاضاي انبوه شاگردان انتشار كتاب آموزشي ضرورت پيدا مي‌كند. در موسيقي ايراني آثار منتشر شده كافي نيست.