به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، علیخانی در اين باره گفت: باید گروهی انتخاب شوند تا دلسوزانه قصه‌ها و قصه‌گویان را شناسایی کرده و قصه‌ها را با حفظ امانت‌داری چاپ کنند. به این ترتیب طی 20 سال گنجینه عظیمی از قصه‌های فرهنگ عامه گردآوری می‌شود،سپس این قصه‌ها باید تحلیل شوند. 

نویسنده کتاب اژدهاکشان با اشاره به اینکه ما مردمی افسانه‌پرست و اسطوره ساز هستیم، اظهار داشت: همیشه مردم ما در طول تاریخ نشان داده‌اند که مساله‌ای را برای خود بزرگ کرده و آن را برای دیگران تعریف می‌کنند. 

علیخانی افزود: قصه در هر منطقه‌ای با توجه به رفتار و نوع معیشت راوی متفاوت است. به عنوان مثال در منطقه البرز که شامل الموت، طالقان، رودبار و تنکابن است، مردم این منطقه قصه‌هایی را دوست دارند که به شکل افسانه بیان می‌شود و حداقل 400 سال قدمت دارد در این مناطق شغل نقالی وجود دارد. 

وی به دست اندرکاران برگزاری جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی كانون توصیه کرد که برای قصه‌گویی باید از قصه‌گویان استفاده کرد و از بازیگران در این زمینه استفاده نشود. 

علیخانی با اشاره به این که دامنه قصه‌گویی در ایران گسترده است، اظهار داشت: به هر جایی که تلویزیون و ماهواره رسیده دیگر قصه‌گویی وجود ندارد. قصه‌گویی برای جایی است که مردم دور آتش می‌نشستند. 

وی گفت: پیرزن‌ها و پیرمردهایی را می‌شناسم که با هزینه خود قصه‌هایشان را جمع‌آوری کرده‌اند، عده‌ای هم ناشری پیدا نکرده‌اند که کتابشان را چاپ کنند. شاید با نصف بودجه جشنواره بتوان 30 کتاب چاپ کرد. 

علیخانی تصريح كرد: در تاجیکستان، دکترای مردم‌شناسی و قصه وجود دارد. شاید در ایران هم لازم باشد که کارهای مشابهی در حوزه فعالیت‌های آکادمیک صورت پذیرد.