به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز، درک والکوت شاعر استعاره‌ها که زیبایی‌های فیزیکی کاراییب را در آثارش منعکس می‌کرد و میراث‌دار دوران استعماری و پیچیدگی زندگی و نویسندگی در دو جهان فرهنگی بود و به همین دلیل جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرده بود، دیروز در منزلش در سنت لوسیا درگذشت.
این شاعر در اشعارش از سواحل سفید کاراییب و میراث چند فرهنگی خود بهره می‌برد و مجموعه آثارش الهام‌بخش شاعران ژانرهای مختلف از شعرهای کوتاه تا حماسی و اسطوره‌ای بود.
با انتشار مجموعه «در شبی سبز» در سال ۱۹۶۲ منتقدان و شاعران و از جمله رابرت لوول زبان به تحسین این صدای جدید در ادبیات کاراییب گشودند. با این حال او وقتی یک نوجوان بود، نخستین مجموعه شعری‌اش را منتشر کرده بود و بعد از فارغ التحصیلی در سطحی دیگر به سرودن شعر پرداخت.
والکوت در زمینه ادبیات انگلیسی آموزش دید و نخستین شعرش را وقتی ۱۴ سال داشت در روزنامه‌ای محلی منتشر کرد. وی در دانشگاه جاماییکا در رشته ادبیات فرانسوی، لاتین و اسپانیایی تحصیل کرد و کارش را با نوشتن نمایشنامه شروع کرد. نخستین نمایشنامه وی درباره رهبر انقلاب هاییتی بود که سال ۱۹۵۰ در سن لوسیا به صحنه رفت.
پس از کسب مدرک لیسانس مدتی به عنوان آموزگار کار کرد و در عین حال به نوشتن نمایشنامه و شعر ادامه داد. نمایشنامه‌های «دریا در دافین» و «یون» به صورت مسجع نوشته شدند و در سال ۱۹۵۴ در ترینیداد به صحنه رفتند. «تی-جین و برادرانش» که بازگویی ادبیات عامه ترینیدادی بود نیز سال ۱۹۵۸ به صحنه رفت.
والکوت سپس در نیویورک در رشته کارگردانی تحصیل کرد و در زادگاهش یک کمپانی تولید تئاتر به راه انداخت. «رویاپردازی در کوهستان میمون» مشهورترین نمایشنامه وی است که سال ۱۹۷۱ در برادوی به صحنه رفت.
وی در سال ۱۹۶۲ با انتشار «در شبی سبز» توجه منتقدان آمریکایی و بریتانیایی را به خود جلب کرد و پس از آن با انتشار هر مجموعه شعری همین استقبال از آثارش به عمل آمد. «اشعار منتخب» در سال ۱۹۶۴، «رانده شده» در سال ۱۹۶۹، «خلیج» در سال ۱۹۷۰ و «انگورهای دریایی» در سال ۱۹۷۶ از جمله این مجموعه‌ها هستند.
شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۵ - ۱۱:۲۰
درک والکوت شاعر و نمایشنامه‌نویس کاراییبی و برنده نوبل ادبیات در ۸۷ سالگی درگذشت.
نظر شما