عذاب کافران، عین عدل 

در دعای گران‌سنگ کمیل با بستر قراردادن مقام رحمانیت و رحیمیت خداوند و تجلی رأفت و رحمت او نسبت به بندگان، استبعادهای متعددی در ساختاری تناقض نما مطرح می‌شود. امام (ع) بیان می‌دارد: چگونه ممکن است که با چنین مهر گسترده‌ای که به رغم نافرمانی بندگان همه جا را فراگیر است، تو را این گونه ببینم که بنده گناهکارت را در حالی در طبقات دوزخ گرفتار آوری که فریاد رحمت خواهی‌اش بلند است و زبان به یکتایی تو گشوده است؟ چگونه می‌توان چنین چیزی باشد در حالی که به ضعف‌ و ناتوانی او واقفی؟ چگونه زبانه‌های آتش او را در خود گیرد و تو نظاره‌گر باشی؟ حاشا و کلا.
آن‌گاه امام (ع) اشاره می‌نمایند که این رفتار با مقام رحمانیت خداوند تناقض ندارد، بلکه این مسائل دستاورد رفتار خودشان است که به رغم علم و آگاهی، به سوء اختیار چنین سرنوشتی را برای خویش رقم زده‌اند؛ چه خدای رحمان بارها و بارها آثار ارزشمند ایمان و فرجام نیک مومنان را بیان داشته، و پیامد ناگوار کفر و جحود و فرجام ناخوش کافران را گوشزد کرده است، اکنون با چنین انسانی چه باید کرد؟ بی‌گمان مقتضای عدل و انصاف، عذاب آنانی است که با وجود آگاهی به راه کفر رفته و پاداش کسانی است که به رغم مشکلات، مسیر ایمان را پیموده‌اند.

صفحه 122/ تجلی قرآن در نیایش معصومان(ع)/ علی خیاط/ انتشارات دانشگاه علوم اسلامی رضوی/ چاپ اول/ سال 1392/ 384 صفحه/ 15000 تومان