به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز - راوی بی‌نام «جاسوس اول شخص»، آخرین اثر سم شپرد نمایشنامه‌نویس آمریکایی، از بیماری دژنراتیو رنج می‌برد که باعث شده او بی‌حرکت بماند و ارتباطش با بدنش قطع شود. اما در عین حال به طرز دردناکی کاملا از اتفاقات پیرامونش آگاه باشد.او می‌نویسد: «به نظر می‌رسد حالا هیچ جای بدنم کار نمی‌کند. دست‌ها، بازوها، پاها، هیچ چیز. فقط اینجا دراز کشیده‌ام و منتظرم کسی پیدایم کند. فقط به آسمان نگاه می‌کنم.»

راوی دوم با بی‌تفاوتی عجیبی مرد بیمار را نگاه می‌کند که در تقلاست تا اعضای متمرد بدنش را کنترل کند. درجایی از کتاب می خوانیم: «او تمام روز پنیر و کلوچه می‌خورد. چای سرد. چایش را شیرین می‌کرد. اما متوجه شده‌ام با دستان و بازوهایش مشکل بخصوصی دارد. دستان و بازوانش خیلی کار نمی‌کند. از بازوهایش کمک می گیرد تا دستانش را به صورتش نزدیک کند که پنیر و کلوچه‌اش را بخورد.»

شپرد این کتاب را در ماه‌های آخر عمرش نوشت، وقتی که به خاطر ابتلا به سکلروز جانبی آمیوتروفیک که به آن بیماری لو گهریگ یا ALS هم می‌گویند، سلامتی‌اش به سرعت رو به زوال بود. او همیشه به شکلی باورنکردنی منزوی بود و نمی‌خواست زوال سلامتی‌اش را عمومی کند. وقتی که شپرد در جولای امسال در سن ۷۳ سالگی در خانه‌اش در کنتاکی درگذشت، بجز اعضای خانواده، دوستان بسیار نزدیک و همکارانش، کسی از بیماری او اطلاعی نداشت.

اما شپرد از طریق نوشتن، این وضعیت را با چنان نثر زنده و دقیقی کاوید که نشانه‌های رو به وخامت بیماری‌اش را بیشتر به شعر تبدیل کرد. او ابتدا مثل همیشه در دفترچه یادداشتش شروع به نوشتن ‌کرد، اما وقتی شرایط بدتر شد دیگر نمی‌توانست دستانش را کنترل کند؛ برای همین با صدای بلند می‌گفت و ضبط می‌کرد.

نتیجه کار تصویری جلاخورده و صمیمی از مردی است که با پایان زندگی‌اش روبه‌رو می‌شود، کتاب همچنان‌که گذشته مرد را به خاطرش می‌آورد و می‌گوید که چطور بدنش به او خیانت کرده است.

سم شپرد که بیشتر به عنوان نمایشنامه‌نویس و بازیگر شناخته می شود، در بیش از ۵۰ فیلم بازی کرده و ۵۵ نمایشنامه از جمله «غرب حقیقی»، «حماقت برای عشق» و «کودک مدفون» را نوشته است، که این آخری برای او جایزه پولیتزر را به ارمغان آورد.

بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یک بیماری نورون‌های حرکتی است که موجب تخریب پیشرونده و غیرقابل ترمیم در دستگاه عصبی مرکزی (مغز و نخاع) و دستگاه عصبی محیطی می‌شود. در حقیقت در ALS نشانه‌های فلج مرکزی و محیطی تواماً ایجاد می‌شود. این بیماری منجر به از دست رفتن تدریجی عملکرد عضلات می‌شود و با تضعیف ماهیچه‌ها به تدریج فرد به فلج عمومی مبتلا می‌شود. به طوری که توانایی هرگونه حرکتی از شخص سلب می شود. معمولاً مبتلایان به این بیماری مدت زمان زیادی زنده نمی‌مانند.