سید علی موسوی گرمارودی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، درباره محافل ادبی که در منزل امیری‌فیروزکوهی برگزار می‌شد، گفت: ایشان سه‌شنبه‌ها در منزلشان یک مجلس ادبی داشتند و بزرگانی چون استاد احمد مهدوی دامغانی، مرحوم رعدی آذرخشی، مرحوم دکتر سید جعفر شهیدی که با ایشان منسوب هم شدند – یعنی دختر یکی از نوه‌های امیری فیروزکوهی، همسر پسر سید جعفر شهیدی است- و حتی برخی از موسیقی‌دان‌های بزرگ در این مجلس ادبی شرکت می‌کردند، چون مرحوم امیری فیروزکوهی دستی هم بر موسیقی داشتند و سه‌تار می‌نواخت.
 
او ادامه داد: بعد از فوت ایشان من یک سوگنامه برای ایشان دارم و سروده‌ام که در همان سوگنامه ایشان را به شمعی تشبیه کرده‌ام که یک عده پروانه دور او جمع می‌شدند که واقعا هم همین‌طور بود. ماها هم که جوان‌تر بودیم در صف نعال در همان مجلس شرکت می‌کردیم. ایشان گاهی موضوع یا شعر و داستانی را به اقتراح می‌گذاشت، داستانی را می‌فرمود یا چیزی از شاعران عرب یا ایران را ذکر می‌کرد و بعد می‌گفت این موضوع را هر کس با هر قالبی که می‌تواند یا دوست دارد ذکر کند. مثلا من در پاسخ به اقتراح ایشان یک قصیده با نام «قمری» ‌گفتم که در آثار بنده موجود است. یادم هست که مرحوم رعدی رحمت‌الله علیه همان را به صورت مثنوی گفته بود و به همین ترتیب دیگری در قالب دیگری گفته بود. در واقع این‌چنین محفلی بود و همیشه هم تکرار می‌شد.

این شاعر معاصر درباره سابقه حضور خود در محفل ادبی امیری‌فیروزکوهی عنوان کرد: بنده 4 سال زندان بودم و این 4 سال جلسات ایشان را از دست دادم. البته قبل از آن این مجلس و محفل تازه شروع به کار کرده بود و بنده هم خیلی جوان بودم، ولی بعد از آن و ایامی که تازه از زندان آزاد شده بودم، یعنی از سال 57  به بعد، تا زمان وفات امیری‌فیروزکوهی که مرتب این محفل به راه بود، بنده هم در این جلسات شرکت کردم.


موسوی‌گرمارودی درباره نحوه آشنایی خود با امیری‌فیروزکوهی گفت: آشنایی من با فیروزکوهی در همین جلسات اتفاق افتاد. در واقع منزل ما در همسایگی خانه امیری‌فیروزکوهی بود و چون با همدیگر همسایه بودیم، آشنا شده بودم و اطلاع داشتم که چنین رویه‌ای دارند، من هم می‌رفتم و شرکت می‌کردم. ایشان شاعر بسیار بزرگی است و واقعا سیدالشعرا بود. شنیدم که پس از مرگ ایشان یکی از دخترانشان این محفل را ادامه می‌دادند اما من دیگر شرکت نکردم.

وی همچنین به ارتباط نزدیک خود با امیری فیروزکوهی هم اشاره کرد و افزود: ایشان به جز «سیمین‌دشت» که دهشان بود، آنجا ضیا و عقاری داشت و گاهی تابستان‌ها به آن‌جا می‌رفتند، جای دیگری نمی‌رفتند یا بسیار کم جایی می‌رفتند، ولی نسبت به بنده ذی‌لطف بود، به طوری که منزل ما هم تشریف آوردند، حتی یک غزل هم برای من گفته بود که «شعر گرم تو ای امیر از دم گرما رودی است/ ورنه در گفته تو این همه تاثیر نبود». البته ابتدا من یک شعر در قالب قصیده برای ایشان سروده بودم که : «فیروزباد کوه دماوند و کردرش/ کاستاده چون امیری در پیش لشکرش» و ایشان هم چون کارشان غزل بود، با غزل جواب مرا داد.

موسوی گرمارودی درباره ویژگی شعر امیری‌فیروزکوهی گفت: هم غزل و هم قصیده را بسیار استادانه می‌گفت. تمایلی به سبک هندی داشت که خودشان در آغاز دیوان صائب تبریزی-که بزرگترین نماینده یا یکی از بزرگترین نمایندگان سبک شعری هندی است- به تفصیل مانیفست خودشان را در مورد شعر هندی ذکر کرده‌اند. البته در کار ایشان هم بروز دارد اما من معتقدم که ایشان غزل‌های عراقی-هندی هم دارند.

سیدکریم امیری‌فیروزکوهی متخلّص به امیر و ملقب به سید الشعراء ، از شاعران معاصر ایران است که در سال۱۲۷۹ شمسی در دهکده فرح‌آباد فیروزکوه به دنیا آمد. وی علاوه بر تحصیلات کلاسیک، به فراگیری زبان عربی، ادبیات، منطق، کلام، حکمت و فقه و اصول همت گماشت و توانست به عربی هم شعر بگوید.
زمینه اصلی کار امیری فیروزکوهی غزل و قصیده بود. وی از شیفتگان صائب تبریزی و از حامیان و پیروان سبک هندی بود، یعنی به سبک هندی شعر می‌سرود. همچنین در اغلب قالب‏های شعری ازقبیل مثنوی هم به استواری شعر گفته است. درباره شعر او گفته شده است که غزلیات امیر در عین حال که دارای استحکام آثار استادان کهن است، لطافت شعر دوره صفوی و سبک هندی و مضامین بکر و خاص اندیشه این استاد را به همراه دارد. لازم به ذکر است که رهبر معظم انقلاب، حضرت ایت‌الله خامنه‌ای ایشان را یکی از بهترین غزلسرایان زمان معرفی وو به سید الشعراء ملقب می‌نمایند.
 
ازجمله آثار امیری‌فیروزکوهی می‏توان به «تصحیح دیوان صائب و مقدمه‏ای بر آن»، ترجمه‏ای از «نفس‌المهموم» شیخ عباس محدث قمی، ترجمه «مکاتیب نهج‏البلاغه»، «وجیزةفی علم‌النبی» رساله‌ای فلسفی که در مجله جاودان خرد چاپ شده است، «دیوان اشعار» در دوجلد که به همت دخترش امیر بانو کریمی (مصفا) چاپ شده است، منظومه «عفاف‌نامه» در لزوم حجاب و «احقاق‌الحق» در حمایت از شعرای صفوی و دفاع از سبک هندی اشاره کرد.
 
امیری‌فیروزکوهی سرانجام در روز نوزدهم مهرماه ۱۳۶۳ شمسی در ۷۵سالگی در تهران دار فانی را وداع گفت و در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) در ری به خاک سپرده شد.